The COVID-19 pandemic has been one of the most compelling and challenging wicked problems which pushed all the governments nearly equally to the verge of a cliff. It has presented an almost unprecedented challenge to public healthcare system around the world.
After the first confirmed patient reported in Wuhan, China in the end of 2019, the virus swiftly spread over different parts of the world, which ultimately led to the announcement of the global pandemic by the World Health Organization on March 11, 2020.
Though many countries often share similar epidemiological challenges and policy problems as they follow similar waves of COVID-19 spreads, there are some variations in the spread of COVID-19 among different countries. The variations might be caused by different policy responses of countries such as coercive tools (border control, school closure, movement constraints), incentive tools (emergency assistance, economic boosting assistance), and informative and facilitative tools (public information campaigns for social distancing, mask wearing). In addition to policy responses, there are many other contributing factors including national healthcare systems, applications of digital technology, institutional arrangements and governance systems, political and civic culture, etc.
Observing variations of outcomes of government responses to the COVID-19, this article series offers a comparative analysis of 3 countries. They are Brazil, which was one of the worst affected countries from the pandemic, New Zealand, which successfully managed the pandemic, and Sri Lanka. And thereby finally drawing lessons from those experiences (success and failure) for Sri Lanka in order to control and prevent new infectious diseases like COVID-19 in the future.
හැඳින්වීම: Covid-19 ට එරෙහිව සටන් කිරීමේ ප්රතිපත්තිමය ප්රතිචාර
කොවිඩ්- 19 ලෝකයේ සියලුම රටවල්හි රජයන් මුහුන පෑ ඉතා බලගතුවූත් අභියෝගාත්මකවූත් ගටලුවකි. මෙය ලොව පුරා මහජන සෞඛ්ය සේවා පද්ධතියට පෙර නොවූ විරූ අභියෝගයක් ඉදිරිපත් කර ඇත. 2019 වසරේ අවසානයේදී චීනයේ වුහාන් හිදී පළමු කොවිඩ් රෝගියා වාර්තා වූ අතර, ඉන්පසු වෛරසය ලෝකයේ විවිධ ප්රදේශවල වේගයෙන් ව්යාප්ත විය. අවසානයේ 2020 මාර්තු 11 වන දින ලෝක සෞඛ්ය සංවිධානය විසින් ගෝලීය වසංගතය ප්රකාශයට පත් කරන ලදී.
බොහෝ රටවල් එක සමානවූ සෞඛයාත්මක හා ප්රතිපත්තිමය අභියෝගවලට මුහුන දුන්නද, විවිධ රටවල් අතර වසංගතය පැතිරීමෙ යම් යම් වෙනස්කම් තිබීය. විවිධ රටවල් විසින් ගනු ලැබූ විවිධ ප්රතිපත්තිමය ප්රතිචාර නිසා කොවිඩ් වසංගතයේ බලපෑම රටින් රටට වෙනස් විය. උදාහරණයන් වශයෙන් රජයන් බලහත්කාර මෙවලම් (දේශසීමා පාලනය, පාසල් වසා දැමීම, සංචලන සීමා කිරීම්), දිරිගැන්වීමේ මෙවලම් (හදිසි ආධාර, ආර්ථික ප්රවර්ධනය සහය), තොරතුරු සහ පහසු කිරීමේ මෙවලම් (සමාජ දුරස්ථභාවය, පොදු තොරතුරු ව්යාපාර) භාවිතා කරන ලදී. මෙම ප්රර්තිපත්තිමය ප්රතිචාර වලට අමතරව, ජාතික සෞඛ්ය ආරක්ෂණ පද්ධති, ඩිජිටල් තාක්ෂණයේ යෙදීම්, ආයතනික විධිවිධාන, පාලන පද්ධති, දේශපාලන සහ සිවිල් සංස්කෘතිය යනාදිය ඇතුළු තවත් බොහෝ සාධක මෙම වසංගතය පාලනයට දායක විය.
කොවිඩ් -19 සඳහා රජයේ ප්රතිචාරවල ප්රතිඵලවල වෙනස්කම් නිරීක්ෂණය කරමින්, මෙම ලිපි මාලාව වසංගතයෙන් දරුණු ලෙස පීඩාවට පත් වූ රටවල්වලින් එකක් වූ බ්රසීලය, වසංගතය සාර්ථකව කළමනාකරණය කළ නවසීලන්තය සහ ශ්රී ලංකාව යන රටවල් 3 සංසන්දනාත්මකව විශ්ලේශ්නය කරයි. එමෙන්ම අනාගතනේදී කොවිඩ්-19 වැනි නව බෝවන රෝග පාලනය කිරීම සහ වැළැක්වීම සඳහා ශ්රී ලංකාවට එම අත්දැකීම් (සාර්ථකත්වය සහ අසාර්ථකත්වය) තුළින් උකහා ගත හැකි පාඩම් පිලිබදව අවධානය යොමු කරයි.
அறிமுகம்: கோவிட்-19இற்கெதிரானபோராட்டத்திற்கானகொள்கைஎதிர்வினைகள்
அனைத்து அரசாங்கங்களையும் அவற்றின் எல்லைகளின் விளிம்புக்குத் தள்ளிய மோசமனதும், சவால் மிகுந்ததுமான பிரச்சினைகளில் ஒன்றாக கோவிட்-19 பேரிடர் உள்ளது. உலகின் அனைத்து பொதுச் சுகாதார அமைப்புக்களுக்கும், முன்னர் எப்போதும் இல்லாதவாறான ஒரு பெரிய சவாலை இது கொடுத்தது.
2019இன் இறுதிப் பகுதியில், சீனாவின் வூஹான் பிரதேசத்தில் முதலாவது நோயாளி பதிவுசெய்யப்பட்டதன் பின்னர், உலகின் பல பாகங்களிற்கும் இந்த வைரஸ் மிக விரைவாக பரவியதனைக் கருத்திற்கொண்டு, மார்ச் 11, 2020 அன்று உலக சுகாதார அமைப்பு இதனை பூகோளப் பேரிடர் தொற்றாக அறிவித்தது.
கோவிட்-19 பரவலின் வெவ்வேறான அலைகளுக்கு மத்தியில், பெரும்பாலான நாடுகள் ஒரே வகையிலான தொற்றுநோயியல் பிரச்சினைகள் மற்றும் கொள்கை ரீதியான பிரச்சினைகளை எதிர்கொண்ட போதிலும், சில நாடுகளில் கோவிட்-19 தொற்றின் பரவல் வேறுபட்டுள்ளது. இவ்வேறுபாட்டிற்கு கட்டாயப்படுத்தும் கருவிகள்(எல்லைக் கட்டுப்பாடு, பாடசாலை மூடல், போக்குவரத்து கட்டுப்பாடு), ஊக்கமளிக்கும் கருவிகள்(அவசர உதவி, பொருளாதார உந்துதல் உதவி), தகவல் மற்றும் வசதிப்படுத்தும் கருவிகள்(முகக்கவசம் அணிதல், சமூக இடைவெளி பேணல் போன்றவற்றுக்கான தகவல் பிரசாரங்கள்) போன்ற கொள்கை ரீதியான எதிர்வினைகள் காரணமாக இருக்க முடியும். கொள்கை ரீதியான எதிர்வினைகளுக்கும் மேலாக, தேசிய சுகாதாரப் பராமரிப்பு முறைமைகள், நவீன தொழிநுட்பப் பிரயோகங்கள், நிறுவனப்படுத்தப்பட்ட ஏற்பாடுகள் மற்றும் அரச அமைப்புக்கள், அரசியல் மற்றும் குடியியல் பண்பாடுகள் போன்ற ஏனைய காரணங்களும் இதற்கு பங்களித்துள்ளன.
கோவிட்-19 இற்கு எதிராக அரசுகள் மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகளின் வேறுபட்ட விளைவுகளை அவதானிப்பதுடன், இக்கட்டுரை மூன்று நாடுகளை உள்ளடக்கும் விதத்திலான ஓர் ஒப்பீட்டு ஆய்வினை வழங்குகிறது. இதன் பொருட்டு கருத்திற்கொள்ளப்பட்ட நாடுகள் வருமாறு: இப்பேரிடர் காரணமாக மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்ட பிரேசில், இப்பேரிடருக்கு வெற்றிகரமாக முகங்கொடுத்த நியூசிலாந்து, மற்றும் இலங்கை. இவ்வகையான ஒரு பார்வையின் மூலம், இலங்கையில், எதிர்காலத்தில் கோவிட்-19 போன்ற தொற்றுக்கள் ஏற்படுமிடத்து, அதைக் கட்டுப்படுத்தும் வகையிலான பாடங்களை இவ்வனுபவங்களிலிலிருந்து பெற்றுக்கொள்ளுதல் இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகிறது.
Penned by Rtr. Vinuki Kiyara Wedage
Translated to Sinhala by Rtr. Ama Rathnayaka
Translated to Tamil by Rtr. M.C.Kanula
Rotaract Club of Faculty of Law University of Colombo 