AAZAADEE,the freedom, in my opinion is something that we are bound to accomplish, both physically and mentally. Everyone has problems, be it physical or mental but the world mostly recognizes physical affliction more than mental torment, but the truth is, injuries in our hearts are more painful than the ones we get on our skin or bones. The invisible is much more powerful than the visible. Unfortunately, in my life, I had wounds that were quite beyond my control. As an excessively sensitive character at heart and soul, I was quite the introvert personality that got hurt even for a single harsh word. It was not long before I entered secondary school, a student in 6th grade, a girl of 11 years in age. I barely had much friends in my class, for who would associate with introverts like me? Now I had friends, two or three who were in separate classes and yes, I felt quite isolated among bunch of new kids shouting laughing. It was not like I didn’t try to make new friends, but I didn’t know what they found so unappealing about me that they didn’t even try to exchange a smile. Months passed, and little by little I somehow made a recognition in my class, although that’s when I met my frenemy, or should I say a snake that was quite kind and innocent, not for long though. She was quite recognized, children of teachers always got that fame, unlike me. But I didn’t know she had an interest to make me her friend, after teasing and making fun of me and shouting at me for a whole term in school. But idiotic and unaware as I was, my inner self instantly melted and I was quite happy thinking that, yes! I have a friend!! But little did I know she had something else in her package ready to attack me through kindness. She knew my biggest weakness was kindness and sensitivity. Well, clever as she was, she took advantage of it. Took me to a washroom, hit me on a cheek, well that wasn’t enough I guess, for she pushed me to the nearest wall and said three words. “Remove your clothes”. weird, isn’t it? Funny almost to think that a girl would tell such a thing to a girl, and it was even shocking to me because that was my best friend, whom I helped and shared my secrets with, whom I trusted the most. Whom I enjoyed my Sundays with singing and dancing. She was never that kind of person though when she threatened me to stay out of every extracurricular activity and to stop highlighting in academics. She was jealous obviously, but I never knew why she had so much poison in her, even for a 11-year-old, it was unbearable, to think that a girl who still haven’t had her menstruation to say such nasty things to another girl who barely knew what she was planning to do. So, that’s that, this threatening misbehaving, forcing to watch pornography, it actually disgusted me, and yes more than that I was traumatised. As a girl who still doesn’t go out alone, and who had never been in public alone, I was shocked to know that there were such people in the society.
Somehow this damage resulted into a large disaster than I thought. After that incident my grades dropped, I barely went to school, and I didn’t tell any word to anyone. Not even my parents. They scolded me blamed me, pushed me into the school and in a moment, I was at the school telephone line waiting to get a call to my dad pleading him to take me out of this place. I never knew I was changing, in my attitudes, in my behaviour until my parents noticed as ever since of that occurrence, I would shout and fight with my parents, blaming them and their parenthood. Sometimes I didn’t know what I was doing. I ventured out my anger on computers or plates or mugs, breaking glass and what not. I didn’t know how much I hurt them by words and by action, even today I regret it. But what was I supposed to do? A conventional household would never have patience enough to listen to such happenings and I knew it. Either my mother would faint or my father would slam me into a room. This fear, made things worse for me. It slowly disclosed or rather burst out in the 9th grade when one evening I was shouting at them and then suddenly the words came out like a waterfall and I couldn’t stop it and I thought I wouldn’t. Because I couldn’t take it no more.
That’s when I finally felt relieved, after three years of struggling with pain, I finally let it out. It came with sobs and of course tears of sadness, regret, frustration, disgust, every negative force was mixed in with them. But what surprised me the most was my parents never scolded me for it. That’s when my opinion about them changed completely. They stood with me until the end of my fight. But my voyage was quite hard to overcome. Bullying is not serious as rape, but traumas should never be measured in sizes, which I learned later, since traumas, be it bullying, teasing, sexual harassment, sexual abuse, rape, emotional abuse, violation, such actions consequence in similar outcomes and that outcomes do not have sizes, since depression would be depression that would increase day by day until it propels you to take your own life. I was taken to a psychologist and poured the events, and as the reports I was indeed diagnosed with severe depression and PTSD (Post-traumatic stress disorder) and after that I was given 6 different types of medicines to drink every morning and evening, which was indeed a torture. But it never decreased. Since I couldn’t bear to keep a foot in a school where an abusive girl lurked and smiled at my downfall. I stopped going to school, and then real problems started. Calls and messages from teachers, the principal and even my close friends whom I had not uttered a word until the 10th grade when I had to reveal because fainting numerous times in class would indeed cause suspicion. They were similarly shocked just like my parents, and yes, they cried hugging me and assuring me that everything was fine. But deep down I wasn’t. I couldn’t help myself from feeling guilty for whatever happened, my inner-self telling me that “You should’ve slapped her on the face” “You should’ve stood and fight”. But the fear, of her mother’s occupation and her recognition at school, of her identity, of the principal’s reaction on this, on the doubts of my chances to prove as the victim. Who knows if she overturned the whole case and put blame on me? And then my mother and father, who has nothing to do with everything will have to come to school and get blamed for something I never did, and then their reputation will be tainted in front of the school in front of the teachers. That fear never gave me the confidence to fight back. The 11th grade was an important year for students since it is the Ordinary level examinations. Meaning the second toughest exam in the Sri Lankan school education system which had no second chances to accomplish. Unfortunately, all the negative outcomes increased in the exact years of my life, for as I see the girl in the distance, a wave of shock goes to my head, and in moments I faint, unable to regain anything. A huge wave of pain then comes where it becomes unbearable to endure, similar to migraine pains which makes me scream, and then my friends would reassure my, and teachers would call my parents and send me home.
That’s when my friend’s mother who was psychologist helped me to overcome this situation and along with that, I met my fairy God mother or should I say my saviour, a mere counsellor to others, but to me she was the world, my second mother whom I still go for advices. It was my friend’s mother that recommended me a counsellor for advices and therapy. Actually, at those times I was quite frustrated with the numerous changes in psychologists as well as counsellors. They tried hard but no one ever understood me or my point of view and no one ever took a place in my heart or motivated me. I was extremely bored and tired of every person telling me to forget it and move on, as if its very easy to forget such a thing that was stuck in my mind for three whole years and two years again suffering with numerous attempts of suicide, sleepless nights, sudden outbursts of anger, uncontrollable headaches, and the worst, ending up twice in attempt to suicide which my father saved me in time. It was not easy. On top of that another advisor to pour same instructions just got on my nerves. I severely denied the opportunity for days and weeks, but at last I had to go considering my mother’s pleading. But little did I knew that the mere consideration for this abrupt visit would change my personality and my life forever. I was waiting for her, and the moment she arrived wearing a saree and a bun on the back of her head, it wasn’t the dress or her unusually beautiful looks that caught my eye, but the confidence that radiated through her walk, her smile, her eyes. That’s when I had a slight ray of hope, thinking that she might be different and might be able to understand my pains and she did! I went to the room, and sat down in the chair, and poured every word, but this time, I didn’t cry, because I was tired enough after fretting for months. But the moment she stared at me kindly and took me for a hug, I completely lost it. I cried far more than I had cried for all those months. She didn’t utter a word, nothing, simply nothing, just a kind warm generous act of affection, a hug of reassurance, same as to what my parents gave me, but I didn’t know why, her hug literally motivated me, maybe because she was a total stranger that recognized my need for affection and true attention, maybe because of her understanding on my true needs for self-assurance. From that day onwards, she became my motivation, my mentor, my saviour and also my best friend whom I share all my problems my secrets with, whom I trusted again after a long time. I was barely visible in the community until my fairy god mother came into my life and guided me to trust on people again. She indeed helped me with my abrupt stress attacks and my traumatic fainting. But the precious thing that she ever did to me was her trust in me. When everyone else had little hope of my success in the exams, to which of some subjects I didn’t participate in school, and barely completed notes, with teachers complaining me for low grades, my fairy god mother, trusted my personality, for who I am. Even my own parents lost their hope, as many a times they said about my downfall in front of her saying that it will be a god’s grace if I would ever succeed. But she, who never threw tantrums or advices, simply accepted me, shared her lifetime with me, gave me motivation by recognizing my true personality, my true self of introvert personality. She, who told me I was strong than most of the other girls in my school. She who praised me for helping my friend for giving her lessons in History and Buddhism to pass in exams, she who praised me for being considerate towards others even when I needed such consideration and aid in my studies. It was actually soothing, to be accompanied and not to feel isolated unlike those nights I cried alone, blaming myself. It felt peaceful to know that there is someone to support me in my hard times, a total stranger whom I met by coincidence, sacrificing her time to make my life better, interfering in my issues to solve my problems. Through her help somehow the school, the principal was informed of the situation in detail and she also helped us. How my father sacrificed all his energy and his time by waiting outside the classroom until I finished writing my exam papers. Not only in assessments but also in the Ordinary Level exams, waiting in a small chair outside doing nothing but praying her daughter to succeed without any harm or disturbance from sudden attacks. The days he asked for leave in his office to be my aid at school in emergency. The days when both of them accompanied me to the examination department to ask for permission as a special candidate with an isolated room and a personal invigilator. How I suffered with anxiety at exams hoping to contribute with my best performance. How I struggled and wrote everything I could without proper practice and barely studying some sections in notes. But I succeeded. My confidence went higher two weeks before the exams when something unexpected happened. The girl who bullied me, arranged for a time to meet me and apologize for her mistakes and also confessing and admitting everything to be true. It was also done by my fairy god mother, as she asked and yes, the girl spilled the beans, asked for forgiveness the day after the exams ended. Here I am now, passed in my Ordinary Levels, with 5 As and Bs and Cs, now facing a new challenge of the Advanced Level examinations, without any medicine or any guidance. I feel quite confident even now, and this is why I thought I should be sharing my past with you guys so that I could at least be of help, of a motivation even if its small in your opinion. However, my past indeed gave me great lessons about life, but mostly about society and my inner-self. Today, I am competing with my friends in exams, laughing with my friends, hoping for a better future, enjoying my weekends with my parents, enjoying moments of life, living as the girl I used to be before I was victimized and yes forgiven the people, but instead thanking them for teaching me great lessons in life. Unlike for her, she was later in her school years known to have done same with two or three other children, and that’s when I learned that no matter what, abusive people cannot be stopped but we can stop ourselves from getting hurt. I was small and unaware about such threats, but now I am aware of bullying and harassments and yes, now I propel to help any other students undergoing such situations. It gave me a motivation to support people in need of comfort and assurance and most importantly understanding. Problems cannot be solved just by advising. Teachers and other psychologists, told me to forget, and questioned me for being weak, asked “why didn’t you slap right away?” but the true trauma that freeze you at that moment, well, only people encounter such situations could understand. But in my opinion, I feel that you should never lose confidence in yourself. Believe in yourself, and yes, definitely tell someone that you could trust for then it might get better. I won’t say I don’t have problems but I have actually gained freedom from the mental torture….
AAZAADEE
AAZAADEE,නිදහස, මගේ මතය අනුව, අපි ශාරීරිකව සහ මානසිකව ඉටු කිරීමට බැඳී සිටින දෙයකි. කායික හෝ මානසික වේවා සෑම කෙනෙකුටම ප්රශ්න ඇති නමුත් මානසික වධ හිංසාවලට වඩා ලෝකය බොහෝ දුරට කායික පීඩාවන් හඳුනා ගනී, නමුත් සත්යය නම්, අපගේ හදවතේ තුවාල අපගේ සමට හෝ ඇටකටු වලට වඩා වේදනාකාරී වේ. නොපෙනෙන දේ පෙනෙන දේට වඩා බලවත් ය. අවාසනාවකට, මාගේ ජීවිතයේ මා හට පාලනය කළ නොහැකි තුවාල තිබිණි. හදවතින් සහ ආත්මයෙන් අධික ලෙස සංවේදී චරිතයක් වූ මා, එක පරුෂ වචනයකට පවා සිත රිදවෙන සුළු අභ්යන්තරික පෞරුෂයක් විය. මා ද්විතීයික පාසලට ඇතුළත් වීමට වැඩි කලක් ගත නොවීය,6 වන ශ්රේණියේ ශිෂ්යයෙක්, වයස අවුරුදු 11 ක ගැහැණු ළමයෙක්. මගේ පන්තියේ මට යන්තම් මිතුරන් සිටියේ නැත, මන්ද මා වැනි අභ්යන්තරිකයින් සමඟ ඇසුරු කරන්නේ කවුරුන්ද? මට යහළුවන් හිටියා, වෙනම පන්තිවල හිටිය දෙතුන් දෙනෙක්, ඔව්, හිනාවෙලා කෑගහන අලුත් ළමයි රොත්තක් අතරේ මට හොඳටම හුදකලා වීමට සිදු වුණා. මම අලුත් මිතුරන් ඇති කර ගැනීමට උත්සාහ නොකළාක් මෙන් නොව, ඔවුන් සිනහවක් හුවමාරු කර ගැනීමටවත් උත්සාහ නොකළ තරමට මා ගැන ඔවුන් දුටුවේ කුමක්දැයි මම නොදනිමි. මාස කිහිපයක් ගෙවී ගිය අතර, ටිකෙන් ටික මම මගේ පන්තියේ පිළිගැනීමක් ඇති කර ගත්තෙමි, එවිට මට මගේ වියරුව මුණගැසුණි, නැතහොත් දිගු කලක් නොව තරමක් කරුණාවන්ත හා අහිංසක සර්පයෙකු යැයි පැවසිය යුතුය. ඇය හොඳින් හඳුනාගෙන සිටියා, ගුරුවරුන්ගේ දරුවන්ට මට මෙන් නොව සෑම විටම එම කීර්තිය ලැබුණි. නමුත් පාසලේ වාරයක් පුරාවටම මට උසුළු විසුළු කරමින්, විහිළු තහළු කරමින්, කෑ ගැසීමෙන් පසු මා ඇගේ මිතුරියක් කර ගැනීමට ඇයට උනන්දුවක් වූයේ ඇයි දැයි මම නොදනිමි. නමුත් මම තරම් මෝඩ සහ නොදැනුවත්වම, මගේ අභ්යන්තරය ක්ෂණිකව දිය වී ගිය අතර, එසේ සිතමින් මම තරමක් සතුටු වූයෙමි, ඔව්! මට යහළුවෙක් සිටිනවා!! නමුත් කරුණාවෙන් මට පහර දීමට සූදානම් වූ ඇගේ සිතෙහි වෙනත් යමක් ඇති බව මම දැන සිටියේ නැත. මගේ ලොකුම දුර්වලකම කරුණාව සහ සංවේදීතාව බව ඇය දැන සිටියාය. හොඳයි, ඇය කෙතරම් දක්ෂ වුවත්, ඇය එයින් ප්රයෝජන ගත්තාය. මාව වොෂ් රූම් එකට ගෙන ගියා, කම්මුලට ගැහුවා, එය මදි කියලා මම හිතනවා, මොකද ඇය මාව ළඟම බිත්තියට තල්ලු කරලා වචන තුනක් කිව්වා. “ඔබේ ඇඳුම් ඉවත් කරන්න”. අමුතුයි, එහෙම නේද? ගැහැනු ළමයෙක් එවැනි දෙයක් ගැහැණු ළමයෙකුට කියනු ඇතැයි සිතීම හාස්යජනක විය, එය මට පවා තිගැස්මක් විය, මන්ද ඒ මගේ හොඳම මිතුරා වූ බැවිනි, මම උදව් කළ සහ මගේ රහස් බෙදාගත්, මම වඩාත්ම විශ්වාස කළ. මම මගේ ඉරිදා ගීත ගායනයෙන් සහ නැටුම් වලින් විනෝද වූවා. සෑම විෂය බාහිර ක්රියාකාරකමකින්ම ඈත් වී සිටින ලෙසත්, ශාස්ත්රයේදී දක්ෂ ලෙස වෙහෙසීම නවත්වන ලෙසත් ඇය මට තර්ජනය කළ ද ඇය කිසිවිටෙක එවැනි පුද්ගලයෙක් නොවීය. ඇය පැහැදිලිවම ඊර්ෂ්යා කළ නමුත් ඇය තුළ මෙතරම් ක්රෝධයක් ඇත්තේ මන්දැයි මම කිසි විටෙකත් නොදනිමි, අවුරුදු 11 ක දරුවෙකුට පවා, එය දරාගත නොහැක, තවමත් ඔසප් වීම සිදු නොවූ ගැහැණු ළමයෙකුට එවැනි නරක දේවල් පැවසීමට සිතීම. තමන් සිදු කිරීමට යන්නේ මොකක්ද කියා යන්තම් දැනගෙන හිටපු තවත් ගැහැණු ළමයෙක්. ඉතින්, මේ තර්ජනාත්මක වැරදි හැසිරීම, කාමුක දර්ශන නැරඹීමට බල කිරීම, එය ඇත්තෙන්ම මාව පිළිකුල් කරන ලදි, ඔව් ඊට වඩා මම කම්පනයට පත් වුණි. තවමත් තනියම එළියට නොයන, කවදාවත් ප්රසිද්ධියේ තනියම නොගිය ගෑනු ළමයෙක් විදියට මම කම්පනයට පත් වුණා මේ වගේ අය සමාජයේ සිටිනවා කියලා.
කෙසේ හෝ මේ හානිය මම හිතුවට වඩා ලොකු විනාශයක් කරන ලදි. ඒ සිද්ධියෙන් පස්සේ මගේ ලකුණු අඩු වුණා, මම යන්තම් ඉස්කෝලේ ගියා, මම කාටවත් වචනයක්වත් කිව්වේ නැහැ. මගේ දෙමාපියන් ට පවා. ඔවුන් මට බැන වැදී, මාව පාසලට තල්ලු කර දමා, මොහොතකින්, මම පාසලේ දුරකථන ස්ථානයට වී, මගේ පියාට මාව මෙතැනින් ගෙන යන ලෙස ඉල්ලා සිටිමින් ඇමතුමක් ලබා ගැනීමට බලා සිටියෙමි. මම කවදාවත් දැනගෙන හිටියේ නැහැ මම මගේ ආකල්පවල, මගේ හැසිරීම් වල වෙනස් වෙනවා කියලා, මගේ දෙමව්පියන් ඒ සිදුවීමෙන් පස්සේ, මම මගේ දෙමාපියන්ට සහ ඔවුන්ගේ දෙමාපියන්ට දොස් පවරමින්, මගේ දෙමාපියන් සමඟ කෑ ගසමින් සටන් කරන ලදි. සමහර විට මම කරන්නේ කුමක්දැයි මම නොදනිමි. මම මගේ කෝපය පරිගණක හෝ පිඟන් හෝ මග්, වීදුරු බිඳීම සහ නොකළ දේ පිට කළෙමි. වචනයෙන් සහ ක්රියාවෙන් මම ඔවුන්ව කොතරම් රිදවා ඇත්දැයි මම නොදනිමි, අද පවා මම ඒ ගැන පසුතැවෙමි. නමුත් මා කළ යුතුව තිබුණේ කුමක්ද? එවැනි සිදුවීම්වලට සවන් දීමට සාම්ප්රදායික පවුලකට කිසිදා ඉවසීමක් නොමැති අතර මම එය දැන සිටියෙමි. එක්කෝ මගේ අම්මා ක්ලාන්ත වෙයි, නැත්නම් තාත්තා මාව කාමරේකට දමයි. මෙම භීතිය, වඩාත් නරක අතට හැරුණි. එය හෙමින් හෙලිදරව් වී හෝ 9 වන ශ්රේණියේ දී එක් සවස් වරුවේ මම ඔවුන්ට කෑගසමින් සිටියදී පුපුරා ගියේය, එවිට එකවරම එම වචන දිය ඇල්ලක් මෙන් පිට වූ අතර මට එය නැවැත්විය නොහැකි වූ අතර මම නොසිතුවෙමි. මොකද මට එය තවත් දරාගන්න නොහැකි වුණා.
අවසානයේ මට සහනයක් දැනුණු විට, වසර තුනක් වේදනාව සමඟ පොරබදමින්, අවසානයේ මම එය පිට කළෙමි. එය හඬා වැලපෙමින් පැමිණි අතර ඇත්ත වශයෙන්ම දුක, පසුතැවීම, කලකිරීම, පිළිකුල යන කඳුළු සමඟ සෑම සෘණාත්මක බලවේගයක්ම එය සමඟ මිශ්ර විය. නමුත් මා පුදුමයට පත් කළ දෙය නම් මගේ දෙමාපියන් කිසි විටෙකත් මට ඒ සඳහා බැණ නොවැදීමයි. ඔවුන් පිලිබඳ මගේ අදහස සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වූයේ එවිටය. මගේ සටන අවසන් වන තුරුම ඔවුන් මා සමඟ සිටියා. ඒත් මගේ ගමන ජයගන්න සෑහෙන්න අමාරු වුණා. හිරිහැර කිරීම ස්ත්රී දූෂණයක් තරම් බරපතළ දෙයක් නොවේ, නමුත් කම්පන ප්රමාණයෙන් කිසිවිටක මැනිය යුතු නැත, කම්පන නිසා, එය හිරිහැර කිරීම, සමච්චල් කිරීම, ලිංගික හිරිහැර, ලිංගික අපයෝජන, ස්ත්රී දූෂණ, චිත්තවේගීය අපයෝජනය, උල්ලංඝනය කිරීම්, එවැනි ක්රියාවන් සමාන ප්රතිඵලවල ප්රතිවිපාක සහ මානසික අවපීඩනය ඔබේ ජීවිතය නැති කර ගැනීමට ඔබව පොලඹවන තෙක් දිනෙන් දින වැඩි වන මානසික අවපීඩනය වන බැවින් ප්රතිඵලවලට ප්රමාණ නොමැත. මාව මනෝ විද්යාඥයෙකු වෙත ගෙන ගොස් සිද්ධීන් පුරවා ඇති අතර, වාර්තා අනුව මාහට දැඩි මානසික අවපීඩනය සහ PTSD (පශ්චාත් කම්පන ආබාධ) ඇති බව හඳුනාගෙන ඇති අතර ඉන් පසුව මට සෑම දිනකම උදේ සහ සවස බීමට විවිධ ඖෂධ වර්ග 6 ක් ලබා දෙන ලදී. ඇත්තෙන්ම වධ හිංසාවක් විය. ඒත් එය කවදාවත් අඩු වුණේ නැත. පාසැලක හිරිහැර කරන ගැහැණු ළමයෙකු සැඟවී සිට මගේ වැටීම දෙස සිනාසීම මට දරාගත නොහැකි වූ බැවිනි. මම ඉස්කෝලේ යන එක නැවැත්තුවා, ඉන්පසු තමයි ඇත්තටම ප්රශ්න පටන් ගත්තේ. 10 වැනි ශ්රේණිය දක්වා මා වචනයක්වත් කතා නොකළ ගුරුවරුන්ගෙන්, විදුහල්පතිවරයාගෙන් සහ මගේ සමීප මිතුරන්ගෙන් පවා ඇමතුම් සහ පණිවිඩ මට හෙළි කිරීමට සිදු වූයේ පන්තියේදී කිහිප වතාවක් ක්ලාන්ත වීම ඇත්තෙන්ම සැකයක් ඇති කරන බැවිනි. ඔවුන් මගේ දෙමාපියන් මෙන්ම කම්පනයට පත් වූ අතර, ඔව්, ඔවුන් මා බදාගෙන හැඬුවේ සියල්ල හොඳින් ඇති බව සහතික කරමිනි. නමුත් ගැඹුරින් මම එසේ නොවෙමි. සිදු වූ ඕනෑම දෙයකට වරදකාරි හැඟීමෙන් වැළකී සිටීමට මට නොහැකි විය, මගේ අභ්යන්තරය මට පැවසුවේ “ඔබ ඇගේ මුහුණට පහර දිය යුතුව තිබුණි” “ඔබට සිටගෙන සටන් කළ යුතුව තිබූ” බවයි. නමුත් බිය, ඇගේ මවගේ රැකියාව සහ පාසලේදී ඇයගේ පිළිගැනීම, ඇගේ අනන්යතාවය, මේ සම්බන්ධයෙන් විදුහල්පතිවරයාගේ ප්රතිචාරය, වින්දිතයා ලෙස ඔප්පු කිරීමට මට ඇති අවස්ථා පිළිබඳ සැකය. ඇය මුළු නඩුවම කණපිට පෙරළා මා පිට දොස් පැවරුවාදැයි කවුද දන්නේ? එවිට හැමදේටම සම්බන්ධයක් නැති මගේ අම්මටයි තාත්තටයි ඉස්කෝලේ ඇවිල්ලා මම කවදාවත් නොකරපු දේකට බනින්න වෙනවා, එතකොට එයාලගේ කීර්ති නාමය ගුරුවරු ඉස්සරහා ඉස්කෝලේ ඉස්සරහා කෙලෙසෙනවා. ඒ බය මට කවදාවත් ආපහු සටන් කරන්න විශ්වාසයක් දුන්නේ නැත. 11 වැනි ශ්රේණිය සාමාන්ය පෙළ විභාගය නිසා සිසුන්ට වැදගත් වසරක් විය. ශ්රී ලාංකේය පාසල් අධ්යාපන ක්රමයේ දෙවන දුෂ්කරම විභාගය වන අතර එය ඉටු කිරීමට දෙවන අවස්ථාවක් නොතිබුණි. අවාසනාවන්ත ලෙස, මගේ ජීවිතයේ හරියටම වසර කිහිපය තුළ සියලු ඍණාත්මක ප්රතිඵල වැඩි විය, මම ගැහැණු ළමයා ඈතින් දකින විට, කම්පන තරංගයක් මගේ හිසට ගිය අතර, මොහොතකින් කිසිවක් නැවත ලබා ගැනීමට නොහැකිව මම ක්ලාන්ත වීමි. මා කෑගසන ඉරුවාරදය වේදනාව හා සමානව දරාගත නොහැකි වේදනාවක් ඇති වන විට විශාල වේදනාවක් පැමිණේ, එවිට මගේ මිතුරන් මාව සනසනු ඇත, ගුරුවරුන් මගේ දෙමාපියන්ට කතා කර මාව ගෙදර යවනු ඇත.
එවිට තමයි මනෝවිද්යාඥ මගේ මිතුරියගේ අම්මා මට මේ තත්ත්වයෙන් ගොඩ එන්න උදව් කළේ, ඒ එක්කම මට මගේ සුරංගනාවි අම්මව මුණගැහුණාද නැත්නම් මගේ ගැලවුම්කාරයා, අනුන්ට හුදු උපදේශිකාවක් කියලා කියන්නද, ඒත් මට එයා තමයි ලෝකය, මගේ දෙවැනි අම්මා. මම තවමත් උපදෙස් සඳහා යමි. උපදෙස් සහ ප්රතිකාර සඳහා මට උපදේශකයෙකු නිර්දේශ කළේ මගේ මිතුරාගේ මවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම, එම කාලවලදී මනෝවිද්යාඥයින්ගේ මෙන්ම උපදේශකයින්ගේ නොයෙකුත් වෙනස්කම් පිළිබඳව මම දැඩි කලකිරීමකින් සිටියෙමි. ඔවුන් වෙහෙස මහන්සි වී උත්සාහ කළ නමුත් කිසිවෙකු මා හෝ මගේ දෘෂ්ටිකෝණය තේරුම් ගත්තේ නැත, කිසිවෙක් කිසි විටෙකත් මගේ හදවතේ ස්ථානයක් හෝ මා පෙලඹවූයේ නැත. එය අමතක කර ඉදිරියට යන්නැයි සෑම පුද්ගලයෙක්ම මට කීම තුලින් මා අතිශයින් කම්මැලි සහ වෙහෙසට පත් විය, වසර තුනක් තිස්සේ මගේ මනසෙහි සිරවී තිබූ එවැනි දෙයක් අමතක කිරීම ඉතා පහසු යැයි සිතන අතර වසර දෙකක් නැවත සියදිවි නසාගැනීමේ උත්සාහයන් රාශියක් සමඟ දුක් විඳිමින්, නිදිමත නැති රාත්රි, හදිසි කෝපය, පාලනය කරගත නොහැකි හිසේ කැක්කුම, සහ නරකම දේ, දෙවතාවක් සියදිවි නසා ගැනීමට තැත් කිරීම නිසා මගේ පියා විසින් කාලයාගේ ඇවෑමෙන් මාව බේරාගන්නා ලදි. එය පහසු නොවීය. ඒ මදිවට තවත් උපදේශකයෙක් මගේ හිතට එන ලදි. දින සති ගණන් මම ඒ අවස්ථාව දැඩි ලෙස ප්රතික්ෂේප කළ නමුත් අවසානයේ මට යන්නට සිදුවූයේ මගේ මවගේ ඉල්ලීම් බැගෑපත්ව සලකා බලාය. නමුත් මෙම හදිසි සංචාරය ගැන සලකා බැලීමෙන් මගේ පෞරුෂය සහ මගේ ජීවිතය සදහටම වෙනස් වන බව මම දැන සිටියේ නැත. මම ඇය එනතුරු බලා සිටියෙමි, ඇය සාරියක් සහ හිස පිටුපසට ගෙඩියක් බැඳගෙන පැමිණි මොහොතේ, මගේ ඇසට හසු වූයේ ඇඳුම හෝ ඇගේ අසාමාන්ය සුන්දර පෙනුම නොව, ඇගේ ගමන හරහා විහිදුවන විශ්වාසයයි, ඇය සිනහව, ඇගේ ඇස්. එතකොටයි මට පුංචි බලාපොරොත්තුවක් ඇති වුණේ, ඇය වෙනස් වෙන්න පුළුවන්, මගේ වේදනාව තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා හිතලා, ඇය එහෙම කළා! මම කාමරයට ගොස්, පුටුවේ වාඩි වී, සෑම වචනයක්ම කතා කළෙමි, නමුත් මේ වතාවේ මම ඇඬුවේ නැත, මන්ද මම මාස ගණනක් කලබල වී වෙහෙසට පත්ව සිටි බැවිනි. නමුත් ඇය කාරුණිකව මා දෙස බලා මා වැළඳගත් මොහොතේම එය සම්පූර්ණයෙන්ම නැති විය. මම ඒ මාස ගානෙ ඇඬුවාට වඩා ගොඩක් ඇඩුවා. ඇය වචනයක්වත් කතා කළේ නැත, කිසිවක් නැත, සරලව කිසිවක් නැත, මගේ දෙමව්පියන් මට දුන් දෙයට සමාන කාරුණික උණුසුම් ත්යාගශීලී සෙනෙහසක ක්රියාවක්, සහතික කිරීමේ වැළඳගැනීමක්, නමුත් මම නොදනිමි, ඇගේ වැළඳ ගැනීම වචනාර්ථයෙන් මා පෙලඹවූයේ, සමහර විට ඇය ස්නේහය සහ සැබෑ අවධානය සඳහා මගේ අවශ්යතාවය හඳුනා ගත් සම්පූර්ණයෙන්ම ආගන්තුකයෙකු වූ නිසා, සමහර විට ස්වයං සහතිකය සඳහා මගේ සැබෑ අවශ්යතා පිළිබඳ ඇයගේ අවබෝධය නිසා විය හැකිය. එදා පටන් ඇය මගේ අභිප්රේරණය, මගේ උපදේශකයා, මගේ ගැලවුම්කරුවා මෙන්ම මගේ සියලු ප්රශ්න මගේ රහස් බෙදා ගන්නා මගේ හොඳම මිතුරිය බවට පත් වූවාය, බොහෝ කාලයකට පසු මම නැවත විශ්වාස කළෙමි. මගේ සුරංගනා දේවතාවිය මගේ ජීවිතයට පැමිණ නැවත මිනිසුන් කෙරෙහි විශ්වාසය තැබීමට මට මඟ පෙන්වන තුරු මම සමාජයේ නොපෙනී සිටියෙමි. මගේ හදිසි ආතති ප්රහාර සහ මගේ කම්පන සහගත ක්ලාන්තය සමඟ යථාතත්ත්වයට පත් වෙන්න ඇය ඇත්තෙන්ම මට උදව් කළාය. නමුත් ඇය මට කළ වටිනාම දෙය නම් ඇය මා කෙරෙහි තැබූ විශ්වාසයයි. විභාගෙ පිලිබඳ මගේ සාර්ථකත්වය ගැන පොඩි බලාපොරොත්තුවක් තිබ්බා, මම ඉස්කෝලේ ගියේ නැති සමහර විෂයන් වලට, යන්තම් සටහන් සම්පූර්ණ කරද්දී, ගුරුවරු අඩු ලකුණු වලට මැසිවිලි නඟද්දී, මගේ සුරංගනාවි අම්මා, මගේ පෞරුෂය විශ්වාස කළේ, මම කවදා හෝ සාර්ථක වුවහොත් එය දෙවියන්ගේ කරුණාව යැයි කියමින් ය. ඇය ඉදිරියේ මගේ වැටීම ගැන බොහෝ වාරයක් පැවසූ නිසා මගේම දෙමාපියන් තුළ පවා ඔවුන්ගේ බලාපොරොත්තු සුන් විය. නමුත් කිසිවිටකත් තුෂ්නිම්භූතව හෝ උපදෙස් නොදුන් ඇය, මා සරලව පිළිගෙන, ඇගේ ජීවිත කාලය මා සමඟ බෙදාගෙන, මගේ සැබෑ පෞරුෂය, මගේ සැබෑ අභ්යන්තර පෞරුෂය හඳුනා ගනිමින් මට අභිප්රේරණයක් ලබා දුන්නාය. මගේ පාසලේ අනෙක් බොහෝ ගැහැණු ළමයින්ට වඩා මම ශක්තිමත් බව මට පැවසුවාය. මගේ මිතුරියට ඉතිහාසය හා බුදුදහම පිළිබඳ පාඩම් කියාදීම හා විභාගවලින් සමත් වීමට උපකාර කිරීම පිලිබඳ මට ප්රශංසා කළ ඇය, මගේ අධ්යයන කටයුතුවලට එවැනි සැලකිල්ලක් සහ උපකාරයක් අවශ්ය වූ විට පවා අන් අයට සැලකිල්ල දැක්වීම ගැන ප්රශංසා කළාය. ඒ රාත්රීන් මෙන් මම තනියම නොහැඬුවෙමි. මටම දොස් නොපැවරීමත්, හුදකලා බවක් දැනෙන්නේ නැති වීමත් නිසා එය ඇත්තෙන්ම සැනසීමක් විය. මගේ ජීවිතය යහපත් කර ගැනීමට කාලය කැප කරමින්, මගේ ප්රශ්න විසඳා ගැනීමට මගේ ප්රශ්නවලට මැදිහත් වෙමින්, අහම්බෙන් හමු වූ සහමුලින්ම ආගන්තුක, මගේ දුෂ්කර කාලවලදී මට සහාය වීමට කෙනෙකු සිටින බව දැනගත් විට සාමකාමී හැඟීමක් ඇති විය. ඇයගේ උදව්වෙන් කෙසේ හෝ තත්ත්වය පිලිබඳ විස්තරාත්මකව විදුහල්පතිනිය දැනුවත් කළ අතර ඇයද අපට උදව් කළාය. මම විභාග ප්රශ්න පත්ර ලියා අවසන් වන තුරු පන්ති කාමරයෙන් පිටත රැඳී සිට මගේ පියා ඔහුගේ මුළු ශක්තිය හා කාලය කැප කළ ආකාරය අසීමිතය. ඇගැයීම් වලදී පමණක් නොව සාමාන්ය පෙළ විභාගයෙන්ද ආතතියෙන් කිසිදු හානියක් හෝ බාධාවක් නොමැතිව තම දියණිය සාර්ථක වීමට ප්රාර්ථනා කිරීම හැර අන් කිසිවක් නොකර එළිමහනේ කුඩා පුටුවක රැඳී සිටියේය. හදිසි අවස්ථාවලදී ඉස්කෝලේ මට උදව් වෙන්න එයාගේ ඔෆිස් එකේ නිවාඩු ඉල්ලපු දවස්. හුදකලා කාමරයක් සහ පුද්ගලික නිරීක්ෂකයෙකු සමඟ විශේෂ අපේක්ෂකයෙකු ලෙස අවසර ඉල්ලා ඔවුන් දෙදෙනාම මා සමඟ විභාග දෙපාර්තමේන්තුවට ගිය දින. මගේ හොඳම කාර්ය සාධනය සඳහා දායක වීමට බලාපොරොත්තු වන විභාගවලදී මම කනස්සල්ලෙන් පෙළුණු ආකාරය. හරි පරිචයක් නැතිව, සටහන් වල සමහර කොටස් යන්තම් පාඩම් නොකර අමාරුවෙන් දගලලා ලියපු හැම දෙයක්ම ලිව්වේ කොහොමද? නමුත් මම සාර්ථක වුණා. විභාගයට සති දෙකකට පෙර නොසිතූ දෙයක් සිදු වූ විට මගේ විශ්වාසය වැඩි විය. මට හිරිහැර කළ ගැහැණු ළමයා, මා හමුවීමට සහ ඇගේ වැරදි සඳහා සමාව අයැදීමටත්, සියල්ල සත්ය බව පාපොච්චාරණය කිරීමටත් වේලාවක් සකසා ගත්තාය. ඒකත් කළේ මගේ සුරංගනාවි අම්මා, එයා අහපු විදියට ඔව්, ගැහැණු ළමයා විභාගෙ ඉවර වෙලා පහුවදාට සමාවෙන්න කියනවා කියලා. ඔන්න මම දැන් සාමාන්ය පෙළ සමත්, A5ක් සමඟ උසස් පෙළ විභාගයේ නව අභියෝගයකට මුහුණ දී සිටින්නේ කිසිම බෙහෙතක් හෝ මඟ පෙන්වීමක් නොමැතිවයි. මට දැන් පවා දැඩි විශ්වාසයක් දැනෙනවා, මේ නිසා මම මගේ අතීතය ඔබ සමඟ බෙදා ගත යුතු යැයි සිතුවෙමි, එවිට මට ඔබට අවම වශයෙන් උදව්වක්, ඔබේ මතය අනුව එය කුඩා වුවද පෙළඹවීමක් විය හැකිය. කෙසේ වෙතත්, මගේ අතීතය ඇත්ත වශයෙන්ම මට ජීවිතය ගැන විශාල පාඩම් ලබා දුන්නේය, නමුත් බොහෝ දුරට සමාජය සහ මගේ අභ්යන්තරය පිලිබඳ. අද මම මගේ යහළුවන් සමඟ විභාගවලට තරඟ කරනවා, මගේ මිතුරන් සමඟ සිනාසෙමින්, හොඳ අනාගතයක් බලාපොරොත්තුවෙන්, සති අන්තයේ මගේ දෙමාපියන් සමඟ විනෝද වෙමින්, ජීවිතයේ අවස්ථා භුක්ති විඳිමින්, එම සිද්ධියට ගොදුරු වීමට පෙර මා සිටි ගැහැණු ළමයා ලෙස ජීවත් වෙමි, ඔව් සමාව දෙමි. මට ජීවිතයේ විශිෂ්ට පාඩම් කියා දීම ගැන ඔවුන්ට ස්තුති කරමි. ඇය මින් පෙරද ඇගේ පාසල් වියේදී තවත් දරුවන් දෙතුන් දෙනෙකු සමඟ ද එසේ කර ඇති බව දන්නා අතර, කුමක් කළත්, අපයෝජනය කරන පුද්ගලයින් නැවැත්විය නොහැකි නමුත් අපට සිදු කරන රිදවීම නැවැත්විය හැකි බව මම දැනගත්තේ එවිටය. මම කුඩා සහ එවැනි තර්ජන ගැන නොදැන සිටියත්, දැන් මම හිරිහැර කිරීම් පිළිබඳව දැනුවත්ව සිටිමි, ඔව්, එවැනි තත්ත්වයන්ට මුහුණ දීමට සිදු වෙන සිසුන්ට උපකාර කිරීමට මම දැන් යෝජනා කරමි. සුවපහසුව සහ සහතිකය වඩාත්ම වැදගත් අවබෝධය අවශ්ය පුද්ගලයින්ට සහාය වීමට එය මට පෙළඹවීමක් ලබා දුන්නේය. උපදෙස් දුන් පමණින් ප්රශ්න විසඳිය නොහැක. ගුරුවරුන් සහ අනෙකුත් මනෝවිද්යාඥයන්, මට අමතක කරන්න කිව්වා, දුර්වල වීම ගැන ප්රශ්න කළා, “ඇයි ඔබ වහාම කම්මුලට ගැසුවේ නැත්තේ?” නමුත් ඒ මොහොතේ ඔබව කැටි කරන සැබෑ කම්පනය, හොඳින් තේරුම් ගත හැක්කේ එවැනි තත්වයන්ට මුහුණ දෙන පුද්ගලයින්ට පමණකි. නමුත් මගේ මතය අනුව, ඔබ ඔබ ගැන විශ්වාසය නැති කර නොගත යුතු බව මට හැඟේ. ඔබ ගැන විශ්වාස කරන්න, ඔව්. ඔබට විශ්වාසය තැබිය හැකි හැකි කෙනෙකුට අනිවාර්යයෙන්ම පවසන්න. එවිට එය හොඳ අතට හැරෙනු ඇත. මට ප්රශ්න නැතැයි මම නොකියමි, නමුත් ඇත්ත වශයෙන්ම මම මානසික වධහිංසාවෙන් නිදහස් වී ඇත්තෙමි……
ஆசாடீ
ஆசாடீ எனப்படும் சுதந்திரத்தை நாம் அனைவருமே உடல், உள ரீதியாகப் பெற்றுக்கொள்ள எத்தனிக்க வேண்டும் என்பது எனது கருத்து. உள ரீதியாகவோ, உடல் ரீதியாகவோ, அனைவருக்குமே பிரச்சினைகள் உண்டு. உலகம் உடல் ரீதியான பிரச்சினைகளை அதிகம் கருத்திற்கொண்ட போதிலும், உள ரீதியான காயங்களே அதிக வேதனையைத் தரக்கூடியன. கண்களால் காணக்கூடியவற்றை விட, காணமுடியாதவையே அதிகம் வலிமை படைத்தவை. துரதிஷ்டவசமாக, என் கட்டுப்பாட்டிற்கும் அப்பாற்பட்ட சில காயங்கள் எனக்கு இருந்தன. பெரும்பாலும் மென்மையான ஒரு ஆளுமையைக் கொண்ட நான், சிறிய கடுஞ்சொற்களுக்குக்கூட காயப்படக் கூடியவள். ஆறாம் தரத்தில், 11 வயதுச் சிறுமியாக இடைநிலைப் பள்ளியொன்றில் சேர்ந்திருந்தேன். அதிக நண்பர்கள் எனக்கு இருக்கவில்லை. என்னைப் போன்ற அதிகம் பேசாதவர்களுடன் பழக யார் முன்வருவார்கள்? என்னுடன் இருந்த இரண்டு, அல்லது மூன்று நண்பர்களும் வெவ்வேறு வகுப்பறைகளுக்கு மாறி சென்றதன் பின், புதிய மாணவர்கள் சிரிப்பும், களிப்புமாய் இருக்க, நான் தனிமையை உணர்ந்தேன். நான் புதிய நண்பர்களை உருவாக்கிக் கொள்ள முயற்சிக்கவில்லையா எனும் கேள்வியைத் தாண்டி, ஏன் எவரும் என்னைப் பார்த்துப் புன்னகைக்கக்கூட முன்வரவில்லை என்பதே என்னை உறுத்திக் கொண்டிருந்தது. மாதங்கள் கடந்தன. எனது வகுப்பில் எனக்கான ஒரு கணிப்பினை ஏற்படுத்தத் தொடங்கியிருந்தேன். அப்போது தான் எனது நண்பி-விரோதியையும் கண்டுகொண்டேன். அவர், கருணையுடைவராகத் தெரிந்த போதிலும், அது நீடிக்கவில்லை. அவருக்கான கணிப்பு வகுப்பறையில் இருந்தது. என்னைப் போலன்றி, ஆசிரியர்களுடைய பிள்ளைகள் பிரபல்யமாகவே இருந்தனர். ஒரு தவணை முழுவதும் என்னைக் கேலி செய்வதும், பார்த்து சத்தமிடுவதுமாக இருந்த அவருக்கு, என்னைத் தனது நண்பியாகக் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருப்பது எனக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. விழிப்புணர்வு எதுவுமன்றி, ஒரு நட்பு கிடைத்ததை எண்ணி எனது முட்டாள் மனம் குதூகலித்தது. ஆனால், எனது இரக்க குணத்தைப் பயன்படுத்தி, என்னை அவர் தாக்கவிருக்கிறார் என்பது எனக்கு அப்போது தெரிந்திருக்கவில்லை. எனது இரக்கம் மற்றும் மென்மையான குணமே எனது பலவீனம் என்பதை அவர் தெரிந்துகொண்ட அவர், அதை எனக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தினார். என்னை மலசல கூடத்திற்கு அழைத்துச் சென்று, எனது கன்னத்தில் அடித்தார். அதையும் தாண்டி, என்னை அருகிலிருந்த ஒரு சுவரில் தள்ளி ஆடைகளை கழற்றுமாறு கூறினார். வினோதமாக இருக்கிறதல்லவா? ஒரு பெண் இன்னொரு பெண்ணைப் பார்த்து இப்படி சொல்வதை நினைக்க வேடிக்கையாக இருந்த போதிலும், அவ்வாறு சொல்வது நான் உதவிய, நான் இரகசியங்களைப் பகிர்ந்துகொண்ட, நான் முழுமையாக நம்பிய, ஞாயிறு தினங்களில் நான் ஆடிப்பாடி மகிழ்ந்த, எனது நண்பியென்பதை நினைக்க அதிர்ச்சியாக இருந்தது. இணைபாடவிதானச் செயற்பாடுகள், கல்விச் செயற்பாடுகள் என்பவற்றிலிருந்து என்னை அவர் விலகியிருக்கச் சொன்னபோது, அவர் முற்றிலுமாக வேறு ஒரு நபர் என்பதை உணர்ந்து கொண்டேன். அவர் என்மீது பொறாமை கொண்டிருக்கிறார் என்பதை உணர்ந்து கொண்டேன். இன்னும் மாதவிடாய் வரத் தொடங்கியிராத ஒரு 11 வயதுச் சிறுமி, இன்னொருவருக்கு அவ்வாறு தரக்குறைவாக பேச முடியும் என்பதை என்னால் தாங்கமுடியவில்லை. இவ்வாறான அச்சுறுத்தல்கள், தகாத நடத்தை, ஆபாசப்படங்களை பார்க்குமாறு வற்புறுத்தப்பட்டமை என அனைத்துமே என்னை மனவுழைச்சலுக்கு உள்ளாக்கியது. இப்போதும் பொது இடங்களுக்கு தனியே செல்லாத ஒரு நபர் என்ற ரீதியில், இப்படியான மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பது எனக்கு மிகுந்த அதிர்ச்சியூட்டியது.
நான் நினைத்ததைக் காட்டிலும் பெரியதொரு பிரச்சினையாக இது உருமாறியது. அந்நிகழ்ச்சிக்குப் பின், எனது பெறுபேறுகள் வீழ்ச்சியடைந்தன, நான் பாடசாலைக்கு சமூகமளிப்பதை தவிர்க்கமுயன்றேன். ஆனாலும் என் பெற்றோர் உட்பட யாருக்கும், இதுபற்றி எதையும் தெரியப்படுத்தவில்லை. என்னைக் கண்டித்த என் பெற்றோர் என்னை பாடசாலைக்கு வலிந்து அழைத்துச் சென்றனர. ஆனாலும், என்னைத் திரும்பி அழைத்துச் செல்லுமாறு வேண்டி பாடசாலை தொலைபேசியருகில் நான் காத்திருப்பேன். அந்நிகழ்ச்சிக்குப் பின்னர் எனது நடத்தைகளில் மாற்றம் ஏற்படத் தொடங்கியிருந்ததை என் பெற்றோர் கவனித்திருக்காவிடில் அதைப் பற்றி நான் அறிந்திருக்க இயலாது. எனது பெற்றோரையும், அவர்களது வளர்ப்பு முறையையும் சாடி நான் அவர்களுடன் சண்டையிட்டேன். சில சமயங்களில் நான் செய்வது என்னவென்றே எனக்குத் தெரியாதிருந்தது. கணினிகள், உணவுத் தட்டுகள், கிண்ணங்கள், கண்ணாடிகளை உடைப்பது என அனைத்திறும் என் கோபத்தை வெளிப்படுத்தினேன். இவ்வாறு அன் பெற்றோரை நான் எவ்வளவு தூரம் காயப்படுத்தினேன் என நான் அவ்வேளை உணரவில்லை. அதை நினைத்து இப்பொழுதும் நான் மனம்வருந்துகிறேன். ஆனால் என்னால் வேறு என்ன செய்திருக்க முடியும்? ஒரு சாதாரண வீட்டுச்சூழல் இது போன்ற ஒரு விடயத்தைக் கையாளப் போதுமான பொறுமையைக் கொண்டிருக்காது என நான் அறிந்திருந்தேன். எனது தாயாரால் இதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது போயிருக்கும் அல்லது எனது தந்தை என்னை அறைக்குள்ளேயே அடைத்திரு்ப்பார். இந்த பயம் நிலைமையை இன்னும் மோசமாக்கியது. 9ம் தரத்தில், அவர்களைப் பார்த்து நான் சத்தமிடும் போது, என்னால் கட்டுப்படுத்த இயலாத வண்ணம் வார்த்தைகள் வெளிவந்தன. என்னால் அதற்கும் மேல் அதைத் தாங்க முடியவில்லை.
மூன்று வருட காலமாக அந்த வலியுடன் போராடிய பின், நான் அதை வெளிப்படுத்திய அன்றைய தினம் தான் ஆறுதல் கிடைத்தது. வெளியேறிய என் கண்ணீரில், கவலைஈ வருத்தம், விரக்தி, வெறுப்பு என எல்லா எதிர்மறையான எண்ணங்களும் கலந்திருந்தன. என் பெற்றோர் என்னைத் திட்டாதது எனக்கு வியப்பளித்தது. அன்று அவர்களைப் பற்றிய எனது கருத்து முற்றாக மாறியது. எனது அந்தப் போராட்டம் முடியும் வரை அவர்கள் என்னுடன் இருந்தார்கள். ஆனால் அப்பயணத்தை வெற்றிகரமாக நிறைவுசெய்வது கடினமாக இருந்தது. இவ்வாறான அச்சுறுத்தல்கள், தகாத நடத்தை வன்புணர்வு போன்று பாரதூரமானவையாக இல்லாவிட்டாலும், மன உழைச்சல்களை அளவினடிப்படையில் தரப்படுத்தக்கூடாதென்பதை நான் பின்னர் கற்றுக்கொண்டேன். கேலி செய்வதோ, பாலியல் ரீதியான துன்றுத்தல்களோ, வன்புணர்வோ, யாதாயினும் அது ஒருவரை மன அழுத்தத்திற்குக் கொண்டுசெல்லும். இது நாளடைவில் ஒருவர் தமது வாழ்க்கையைத் தாமே முடித்துக் கொள்ள காரணமாகிறது. அதன் பின் நான் ஒரு உளநல மருத்துவரிடம் அழைத்துச் செல்லப்பட்டேன். அவரிடம் நடந்தது அனைத்தையும் கொட்டித் தீர்த்தேன். PTSD மற்றும் அதிகரித்த மன அழுத்தம் கொண்டவராக அடையாளம் காணப்பட்டேன். பின் ஒவ்வொரு நாள் காலையும் மாலையும், 6 விதமான மருந்துகளை உட்கொள்ள பரிந்துரைக்கப்பட்டேன். ஆனால் எந்த விளைவும் கிட்டவில்லை. எனது இந்நிலைக்கு காரணமான அவர் பாடசாலையில் இருந்த காரணத்தினால் என்னால் அங்கு செல்ல முடியவில்லை. நான் பள்ளி செல்வதை நிறுத்தவே பிற பிரச்சினைகள் தொடர்ந்தன. ஆசிரியர்கள், அதிபர், எனத நண்பர்கள் என அனைவரிடமிருந்து அழைப்புக்களும் செய்திகளும் வந்த வண்ணமிருந்தன. ஆனால் விடயம் தெரிந்தவுடன், என் பெற்றோரைப் போலவே அவர்களும் என்னை ஆதரித்தனர். ஆனாலும் நான் நலமானதாக உணரவில்லை. நடந்தவற்றையிட்டு ஏதோவொரு குற்ற உணர்ச்சி என்னிடம் இருந்தது. “நான் அவருக்கு தக்க பாடம் புகட்டியிருக்க வேண்டும்” என்ற எண்ணம் மேலோங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவரது தாயாரின் தொழில், பாடசாலையில் அவருக்கு இருந்த கணிப்பு, அதிபரின் எதிர்வினை, நான் பாதிக்கப்பட்டதை உறுதிப்படுத்த வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் என அனைத்தையும் எண்ணி அச்சமடைந்தேன். அவர், கதையை திரிபுபடுத்தி என்மேல் பழி சுமத்தினால் என்ன செய்வது? இது எதனோடும் தொடர்புபடாத என் பெற்றோர் நான் செய்யாத ஒரு குற்றத்திற்காக பாடசாலைச் சமூகத்தின் முன்னே தலைகுனிய வேண்டிவரும். அவரை எதிர்த்து போராட இந்த பயம் எனக்கு இடமளிக்கவில்லை. க.பொ.த. சாதாரண தரப் பரீட்சையினால் 11ம் ஆண்டு முக்கியமானதாக இருந்தது. இலங்கை பாடசாலைக் கல்வி முறையில் இரண்டாவது கடினமான தேர்வு. துரதிஷ்டவசமாக, அனைத்து எதிர்மறையான விளைவுகளும் இந்த ஆண்டிலே மேலேறியன. நான் அவரைப் பார்க்கும் ஒவ்வொரு தடவையும் பயந்து மயக்கமடைந்தேன். தாங்க இயலாத தலைவலி போன்ற வேதனை ஏற்பட நான் அலறுவதும், என் நண்பர்கள் என்னைத் தேற்றுவதும், பின்னர் ஆசிரியர்கள் என்னை வீட்டிற்கு அனுப்புவதுமாக அந்நாட்கள் இருந்தன.
இதன் போதே, உளநல மருத்துவரான எனது நண்பியின் தாயார் ஒருவரின் உதவி கிட்டியது. சாதாரண ஒரு உளநல ஆலோசகராக அவர் உலகிற்குத் தெரிந்தாலும், என்னைக் காக்க வந்த காவல் தெய்வமாகவும், நான் இப்பொழுதும் ஆலோசனை கேட்கச் செல்லும் இரண்டாவது தாயாகவுமே அவர் எனக்குத் தெரிந்தார். அவர் தான் உளநல ஆலோசனைக்கு என்னைப் பரிந்துரை செய்தார். உண்மையில், அந்நேரத்தில் பல உளநல மருத்துவர்கள், ஆலோசகர்களைப் பார்ப்பதில் நான் சலிப்படைந்திருந்தேன். அவர்கள் தம்மால் இயன்றவரை கடினமாக முயற்சி செய்த போதிலும், எனது பக்க நியாயத்தைப் புரிந்து கொண்டு என்னை ஊக்குவிக்க யாராலும் முடியவில்லை. இதை மறந்துவிட்டு, அடுத்த கட்டத்திற்கு நகரும் படி கூறும் அனைவராலும் நான் விரக்தியடைந்திருந்தேன். தூக்கமில்லாத இரவுகள், கட்டுப்படுத்த இயலாத கோபம், தலைவலி, தற்கொலை முயற்சிகள் போன்ற அனைத்தையும் அனுபவித்த மூன்று வருடங்களை மறப்பதென்பது, ஒன்றும் அத்துணை எளிதான விடயமல்ல. மற்றுமொரு ஆலோசகர் மீளவும் அதே அறிவுறுத்தல்களைக் கூறுவதைக் கேட்டு நான் வெறுப்படைந்தேன். இவ்வாறான சந்தர்ப்பங்களை பல நாட்களாகத் தவிர்த்துவந்தாலும், இறுதியாக எனது தாயாரின் வேண்டுகோளுக்கிணங்க நான் அங்கு சென்றேன். அப்படிப்பட்ட ஒரு சந்திப்பு எனது ஆளுமையையும், வாழ்க்கையையுமே முழுதாக மாற்றும் என நான் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. நான் அவருக்காக காத்திருந்த போது, தலையில் ஒரு கொண்டையும், புடவையும் அணிந்து உள்ளே நுழைந்தார். அவரது அழகான ஆடைத்தெரிவுக்கும் அப்பால், அவரது நடை, புன்னகை, கண்களுக்கூடாக மிளிர்ந்த தன்னம்பிக்கையே என்னைக் கவர்ந்தது. இவராவது எனது வேதனைகளைப் புரிந்துகொள்வார் என்ற எனது நம்பிக்கை வீண்போகவில்லை. அறைக்குள் சென்று அமர்ந்து எனது பிரச்சினைகளைக் கூறினேன். பலமுறை அது போன்ற சந்திப்புகள் நிகழ்ந்தமையால், எனக்கு அழ முடியவில்லை. ஆனாலும், அவர் கருணையுடன் என்னை அணைத்துக்கொண்ட போது என்னால் கட்டுப்படுத்த இயலாத வண்ணம் அழுகை வந்தது. அவர் ஒரு வார்த்தைகூட சொல்லவில்லை.எனது பெற்றோர் வெளிப்படுத்தியது போன்ற ஒரு அன்பின் சைகை என்னை ஊக்கப்படுத்தியது. எனது வேதனைகளைப் புரிந்துகொண்ட, எனது உளவியல் தேவைகளைப் புரிந்துகொண்ட ஓர் அந்நியர் என்ற ரீதியல் அது என்னை ஊக்கப்படுத்தியிருக்கலாம். அந்நாள் தொடக்கம், அவர் எனது வழிகாட்டியானார். அவர் என் வாழ்வினுள் வந்து பிறரை நம்பும்படி எனக்குக் கற்றுத் தரும் வரை நான் எனது சமூகத்தில் அறியப்படாதவராகவே இருந்தேன். என்மேல் அவர் வைத்த நம்பிக்கையே எனக்கு அவரிடமிருந்து கிடைத்த மிகப்பெரும் பரிசு. நான் பங்கேற்காத சில பாடங்கள், முழுமைப்படுத்தப்படாத பாடக்குறிப்புகள் என்பன கொண்டு, பரீட்சையை வெற்றிகரமாக நிறைவுசெய்வேன் என, அவரைத்தவிர யாருமே நம்பியிருக்கவில்லை. எனது இந்நிலமைக்கு காரணமான அவருக்கு முன்னால் நான் வீழ்ச்சியடையாது, வெற்றியடைந்தால் அது கடவுள் செயலே எனக்கூறி என் பெற்றோர் கூட என்னை நம்ப தயங்கினர். என் பள்ளியிலிருக்கும் பிறரை விடவும் நான் பலமான ஆளுமையை கொண்டிருப்பதாகக் கூறிய அவர், என் நண்பர்களுக்கு கல்வியில் உதவி செய்தல், மற்றவரை கண்ணோக்கி செயற்படுதல் என்பவற்றுக்காக என்னைப் பாராட்டினார். என்னை நானே குற்றம் சாட்டி, தனியே அழுது கழித்த இரவுகள் போலன்றி, இவ்வாறான ஒரு துணை கிடைத்தது எனக்கு ஆறுதலளித்தது. எனது கடினமான வேளையில், எனக்கு துணையாக இவ்வாறு ஒருவர இருப்பது, என் பிரச்சினைகளை முழுமையாக விளங்கிக் கொண்டு, அதைத் தீர்க்க தன் நேரத்தை அர்ப்பணிக்கும் ஒருவர் இருப்பது அமைதி தருவதாய் இருந்தது. இவருடைய உதவியால், எனது பள்ளி அதிபர் இதைப் பற்றித் தெரிந்து கொண்டு, எனக்கு உதவிசெய்யத் தொடங்கினார். நான் பரீட்சை எழுதி முடியும் வரை வகுப்பறைக்கு வெளியில் எனக்காகக் காத்திருந்த ன் தந்தையின் பங்களிப்பும் அளப்பெரியது. தனது மகள் எந்தவிதப் பிரச்சினையுமில்லாது பரீட்சையை எழுதி முடிக்க வேண்டுமென்று வெளியிலிருந்து பிரார்த்தித்த எனது தந்தையை எப்பொழுதும் மறக்க இயலாது. எனது பாடசாலை அவசர வேளைகளுக்காக தனது அலுவலகத்தில் விடுமுறை கோரிய நாட்கள், தனியறையில் தனித்தொரு கண்காணிப்பாளருடன் பரீட்சை நடத்த பரீட்சைத் திணைக்களத்தில் அனுமதி கேட்ட நாட்கள், எனது கவலைகளுக்கு மத்தியிலும், பரீட்சையில் எனது முழுத் திறனை வெளிப்படுத்த நான் போராடிய தருணங்கள், முறையான பயிற்சிகள் ஏதுமன்றி நான் படித்த முழவதையும் எழுதித் தீர்த்த தருணங்கள் அனைத்தையும் கடந்து நான் வெற்றிகரமாக அதை நிறைவு செய்தேன். பரீட்சைக்கு இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்னதாக நடந்த ஒரு விடயத்தால் எனது தன்னம்பிக்கை அதிகரித்திருந்தது. எனது ஆலோசகரின் உதவியால், என்னை துன்பத்திற்குள்ளாக்கிய அந்த மாணவி, தான் செய்த தவறை ஒப்புக்கொண்டு, என்னிடம் மன்னிப்பு கேட்டார். க.பொ.த. சாதாரண தரப் பரீட்சையில் 5A, B, C எனும் பெறுபேற்றைப் பெற்று சித்தியடைந்தேன். பின்னர் எந்தவித மருந்துகளின் உதவியுமின்றி, எனது வாழ்க்கையின் புதிய சவாலான உயர்தரப் பரீட்சைக்கு முகங்கொடுக்கத் தயாராகினேன். இப்பொழுது நான் தன்னம்பிக்கை உடையவராக உணர்கிறேன். எனது கடந்த காலத்தைப் பற்றி உங்களுடன் பகிர்வது சிலருக்கு சிறியளவிலேனும் உதவியாகவும், ஊக்கமும அளிக்கலாம் என்பதனாலேயே இதை எழுதுகிறேன். எவ்வாறாயினும், எனது கடந்த காலம் வாழ்க்கை பற்றியும், சமூகத்தைப் பற்றியும், என்னைப் பற்றியும் பல பாடங்களை எனக்கு கற்றுத்தந்தது. நான் பாதிப்பிற்குள்ளான போதும், அவரை மன்னித்து, பாடங்களுககு நன்றி சொல்லி, இன்று எனது நண்பர்களுடன் பரீட்சையில் போட்டி போடுவதும், வார இறுதிகளை எனது பெற்றோருடன் கழிப்பதுமாக மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன். பின்னர், அந்த மாணவி என்னைப் போலவே இன்னும் சிலரை துன்புறுத்தியதாக அறிந்து கொண்டேன். அப்போது தான், தவறான நடத்தை உடையோரை நம்மால் மாற்ற முடியாது என்பதையும், அதற்கான தண்டனையை நாம் அனுபவிக்க வேண்டியதில்லை என்பதையும் உணர்ந்தேன். நான் சிறுமியாக இருந்ததனால் எனக்கு இதுபோன்ற அச்சுறுத்தல்களைப் பற்றிய விழிப்புணர்வு ஏதும் இருக்கவில்லை. இப்போது அதைப் பற்றிய விழிப்புணர்வு எனக்கு இருப்பதனால், இவ்வாறான பிரச்சினைகளுக்குட்பட்ட ஏனைய பிள்ளைகளுக்கு உதவ எத்தனிக்கிறேன். தேவையிலிருப்போருக்கு புரிந்துணர்வையும், துணையையும் கொடுப்பது என்னை மேலும் ஊக்கப்படுத்தியது. வெறும் ஆலோசனைகள் மாத்திரம் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்காது. பலர் இதை மறக்கும் படியும், பலவீனமான இருந்ததையிட்டு குற்றம்சாட்டியும் பேசியதுடன், நான் ஏன் உடனே அதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து திரும்ப அடிக்கவில்லை எனவும் கேட்டனர். உண்மையில் இவ்வாறான ஒரு சம்பவம் ஒருவரை உறையச் செய்யும். அனுபவித்தவர்களுக்கே இதை உணர முடியும். ஆனால் தன்னம்பிக்கையை ஒருபோதும் இழக்காதிருப்பதே முக்கியமானது என நான் கருதுகிறேன். அத்துடன் நீங்கள் நம்பும் ஒருவருடன் பகிர்ந்துகொள்வதும் உதவிசெய்யக்கூடியது. எனக்கு இப்போது பிரச்சினை எதுவும் இல்லை என நான் கூறப்பொவதில்லை. ஆனால் என்னைத் துன்புறுத்திக் கொண்டிருந்த ஒரு உளப்பிரச்சினையிலிருந்து நான் வெளியே வந்துள்ளேன்.
Penned by Rtr. Piyangie Baduge
Translated to Sinhala by Rtr. K.L Methma Minsandi Sripal
Translated to Tamil by Rtr. Christine Kanula Mariyathasan
Rotaract Club of Faculty of Law University of Colombo 