“Truth: rape does indeed happen between girlfriend and boyfriend, husband and wife”
Patti Feuereise, Invisible Girls:
The truth about sexual abuse
Being in 21st century, why sex between an unmarried couple without consent is “rape” but a forceful intercourse between spouses is not, is a question in our legal system as well as in our society. In R v R (1991), UK court overruled the old tradition of believing that a husband cannot be convicted for raping his wife, because wife gives her irreversible consent spontaneously for sexual intercourse with her husband within the contract of marriage.
“Nowadays, it cannot seriously be maintained that by marriage, a wife submits herself irrevocably to sexual intercourse in all circumstances.
Lord Justice-General, Lord Emslie
Thus, this judicial decision criminalized marital rape as a sexual assault. Today, marital rape is an offence in UK under the Sexual Offences Act 2003.
Eventhough many countries have swiped away the legal protection given to this despicable crime, sugar coated with the name of “marriage”, 30+ countries including India and Sri Lanka still has not raised any convenient voice against marital rape within its legal framework. According to the Sri Lankan Penal Code (Amendment) Act No. 22 of 1995, section 363, marital rape becomes a crime only when a sexual intercourse is forced without wife’s consent and when they are judicially separated. Other than the protection provided by the Prevention of Domestic Violence Act no. 34 of 2005, there’s no other significant provisions on hand to protect women from marital rape in Sri Lanka.
Covid-19 trapped women inside the four walls of a house with their abusive husbands making no other choice but defenseless. Recent statistics has proved that the pandemic has intensified domestic violence promptly. Being in a South Asian context, Sri Lankan cultural beliefs has restricted women from achieving legal protection within marriage. This has ultimately created loopholes in the rule of law. Though these social barriers have not touched its extreme ends when comparing with India, negative social attitudes, fear of family separation, religious and cultural beliefs, disruption of family reputation has chained women from raising her voice against the brutal harassments carried within the sacrament called “marriage”.
Marital rape is an aftermath of the dominant power granted on men since their childhood. If men were taught to show respect, love and care towards women from infancy, the concept of “she’s a property of her husband” will definitely diminish impulsively. This assisted mindset and positive attitude towards feminism will certainly cut back the number of spousal rapes worldwide.
Gender equality plays a main role in this plot. Every woman should possess same and equal rights as men. Unfortunately, gender stereotyping, forceful underage marriages etc. has made women victims of gender discrimination.
Marriage is not a license given to men to rape women in a legal stand. In people v Liberta (1984), it was held that every married woman has the right over her body as same as an unmarried woman.
Regardless of being married or not every female should own gender equality, respect within society, right to break the barriers on religious beliefs and social customs and to raise her voice to be herself. She is not a property handed over to a man by a contract to utilize her and fulfill whatever desires he want. She should own the power of consent same as her husband.
Most of the victims of marital rape attempt to bear up this agony making up their minds as this is their fate. Domestic abusers have permitted the power to justify this offense as most of the social factors are in favor of men.
Solutions shouldn’t be made to console the victims, but to put an end to such crimes by cutting them off from its roots. Things should not be hidden under the rug anymore. Being a wife should not be an authorization to be a sufferer of any harassment. Thus, our laws should strengthen its boundaries without letting the innocent to suffer in silence and should prevent corruptive men from slipping away from the gaps in our legal framework. It is the high time for victims to break the silence and to raise their voice against sexual assailants without being mere bystanders and for legal authorities to fight for women’s sexual rights.
නිශ්ශබ්දතාවය බිඳින්න!
-Patti Feuereise, Invisible Girls: The truth about sexual abuse.
“සත්‍යය : ස්ත්‍රී දූෂණය සත්‍ය වශයෙන්ම සිදු වනුයේ පෙම්වතා පෙම්වතිය අතර හා ස්වාමි පුරුෂයා බිරිඳ අතරය”
විසිඑක් වන සියවසේ දී ද, කැමැත්තකින් තොරව අවිවාහක යුවළයන් අතර සිදුවන ලිංගික එක්වීම “ස්ත්‍රී දූෂණයක්” වන නමුත් අඹුසැමියන් අතර බලහත්කාරයෙන් සිදු වන ලිංගික සංසර්ගය එලෙස ස්ත්‍රී දූෂණයක් නොවන්නේ මන්දැයි යන්න අපගේ නීති පද්ධතියේ මෙන් ම සමාජයේ ද පවතින කළු කුහරයකි. R v R (1991) නඩුවේ දී, එක්සත් රාජධානියේ උසාවිය මගින් තම බිරිඳව දූෂණය කිරීම සම්බන්ධයෙන් ස්වාමිපුරුෂයෙකු වරදකරුවකු කළ නොහැකි බවට පැවති පැරණි සාම්ප්‍රදායික විශ්වාසය අවලංගු කරන ලදී. ඊට හේතුව වී පැවතියේ, බිරිඳ තම ස්වාමිපුරුෂයා සමඟ ලිංගික සංසර්ගය සඳහා ස්වයංසිද්ධව නැවත හැරවිය නොහැකි කැමැත්තක් විවාහ ගිවිසුම හරහා ලබා දීමයි.
“වර්තමානයේ දී විවාහය මගින් භාර්යාව ඕනෑම අවස්ථාවක ලිංගික සංසර්ගයට ආපසු හැරවිය නොහැකි පරිදි යටත් වන බව බැරෑරුම්ව පවත්වා ගැනීමට නොහැකිය”
Lord Justice-General, Lord Emslie
මේ අනුව, මෙම අධිකරණ තීන්දුව මගින් විවාහක දූෂණය ලිංගික අතවරයක් වන පරිදි අපරාධයක් බවට පත් කරනු ලැබීය. වර්තමානය වන විටද එක්සත් රාජධානිය තුළ 2003 ලිංගික අපරාධ පනත යටතේ විවාහක දූෂණය වරදකි.
බොහෝ රටවල් මෙම නින්දිත අපරාධය සඳහා ලබාදී තිබෙන නීතිමය රැකවරණය “විවාහය” යන නාමය භාවිතා කරමින් ආලේප කර තිබේ. කෙසේ වෙතත් ඉන්දියාව, ශ්‍රී ලංකාව ඇතුළු රටවල් තිහකට අධික ප්‍රමාණයක් තවමත් මෙම විවාහ දූෂණයට එරෙහිව එහි පවතින නීතිමය රාමුව තුළ හඬක් නගා නොමැත. 1995 අංක 22 දරණ ශ්‍රී ලංකා දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ (සංශෝධන) පනතේ 363 වගන්තියට අනුව විවාහක ස්ත්‍රී දූෂණය අපරාධයක් බවට පත්වනුයේ එම විවාහක යුවළ අධිකරණය මාර්ගයෙන් වෙන්ව සිටින අවස්ථාවකදී කාන්තාවගේ අනුමැතියකින් තොරව බලහත්කාරයෙන් ලිංගික සංසර්ගයක් සිදු කළ විට පමණි. 2005 අංක 34 දරණ ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය වැළැක්වීමේ පනත මගින් සපයන ආරක්ෂාවට අමතරව ශ්‍රී ලංකාවේ විවාහක දූෂණයෙන් කාන්තාවන් ආරක්ෂා කිරීමට වෙනත් සැලකිය යුතු විධිවිධානයක් නොමැත.
Covid 19 වසංගත යත් සමග තමාට හිංසා පීඩා සිදු කරන ස්වාමිපුරුෂයන් යටතේ සිටින කාන්තාවන් බිත්ති හතරක් තුළට කොටු වූයේ ඒ සඳහා වෙනත් විකල්පයක් නොමැති වීම හේතුවෙනි. මෙම වසංගතය ගෘහස්ථ හිංසනය වඩාත් තීව්‍ර කර ඇති බව මෑත කාලීන සංඛ්‍යාලේඛන මගින් ඔප්පු වී ඇත. දකුණු ආසියාතික සන්දර්භය තුළ සිටීම හේතුවෙන් ශ්‍රී ලාංකේය සංස්කෘතික විශ්වාසයන් හරහා විවාහය තුළ නීතිමය රැකවරණය ලබා ගැනීම කාන්තාවන්ට සීමා කර පවතී. මෙය අවසානයේ දී නීතියේ ආධිපත්‍ය හිඩැස් නිර්මාණය කර ඇති බවට පෙනී යයි. ඉන්දියාවත් සමග සංසන්දනය කිරීමේ දී මෙම සමාජ පාතක එහි අන්තයට ම ළඟා නොවූවත් විවාහය යන්න තුළින් නිෂේධාත්මක සමාජ ආකල්ප, පවුලෙන් වෙන් වීමට පවතින බිය, ආගමික හා සංස්කෘතික විශ්වාසයන්, පවුලේ කීර්තිනාමය කඩාකප්පල් කිරීම, සක්‍රමේන්තුව තුළ සිදුවෙන මිලේච්ඡ හිරිහැර වලට එරෙහිව හඬක් නැගීමට කාන්තාවට පවතින හැකියාව දම්වැල් දමා සීමා කර තිබේ.
විවාහක දූෂණය යනු කුඩා කල සිටම පිරිමින්ට ලබාදී තිබෙන අධිපති බලයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස දැක්විය හැකිය. කුඩා කල සිටම කාන්තාවන්ට ගෞරවය, ආදරය හා සැලකිල්ල දැක්වීමට පිරිමින්ට ඉගැන්වූයේ නම්, “ඇය ඇගේ ස්වාමි පුරුෂයාගේ වස්තුවක්” යන සංකල්පය ඔවුන් තුළ වර්ධනය වනු ඇත. මෙම මානසිකත්වය හා ස්ත්‍රීවාදය කෙරෙහි පවතින ධනාත්මක ආකල්පය ලොව පුරා සිදුවන අඹුසැමි ස්ත්‍රී දුෂණ සංඛ්‍යාව අඩු කිරීමට නිසැකවම හේතුවක් වනු ඇත. ස්ත්‍රී පුරුෂ සමානාත්මතාවය යන්න මෙහි ලා ප්‍රධාන කාර්යභාරයක් ඉටු කරනු ලබයි. සෑම කාන්තාවකටම හා පිරිමින්ට සමාන අයිතිවාසිකම් පැවතිය යුතුය. නමුත් අවාසනාවන්ත ලෙස ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය පිළිබඳ වෙන ඒකාකෘතිකරණය හා බලහත්කාර බාලවයස්කාර විවාහයන් ආදිය තුළින් ස්ත්‍රී පුරුෂ වෙනස්කම් වලට ගොදුරුව පවතී.
විවාහය යනු ස්ත්‍රීන් දූෂණය කිරීම සඳහා පිරිමින්ට නීත්‍යානුකූලව ලබා දෙන බලපත්‍රයක් නොවේ. People v Liberta (1984) නඩුවේ දී සෑම විවාහක කාන්තාවකට ම අවිවාහක කාන්තාවකට මෙන් ඇගේ ශරීරය සඳහා අයිතියක් පවතින බව විශ්වාස කරන ලදී. විවාහක වුවද අවිවාහක වුවද සෑම කාන්තාවක්ම ස්ත්‍රී පුරුෂ සමානාත්මතාව, සමාජය තුළ ගෞරවය, ආගමික විශ්වාසයන් මෙන්ම සමාජ චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර සඳහා පවතින බාධක බිඳ දමා ඊට එරෙහිව හඬක් නැගීමට අයිතිය පැවැතිය යුතුය. ඇයව ප්‍රයෝජනයට ගෙන ඔහුගේ ඕනෑම ආශාවක් ඉටුකර ගැනීමට ඇය කොන්ත්‍රාත්තුවක් ලෙස පිරිමියෙකුට පවරාදුන් දේපළක් නොවේ. ස්වාමිපුරුෂයාට ඇගේ කැමැත්තේ බලය හිමිවිය යුතුය.
විවාහක දූෂණයට ගොදුරු වූ බොහෝ ස්ත්‍රීන් එම වේදනාව දරා ගැනීමට උත්සාහ කරනු ලබයි. ඔවුන්ගේ ඉරණම වන්නේ මෙයයි. සමාජය තුළ පවතින බොහෝ සාධකයන් පිරිමින්ට පක්ෂපාතී වන බැවින් ගෘහස්ථ අපයෝජකයන් මෙම වරද සාධාරණීකරණය කිරීමට බලය ලබා දී තිබේ.
මේ සඳහා විසඳුම විය යුත්තේ වින්දිතයන් සැනසීම නොව එවැනි අපරාධයන් ගේ මූලාරම්භයේ සිටම සිඳ දමමින් ඒ සඳහා තිත තැබීමයි. මෙවැනි දේ තවදුරටත් පාපිස්ස යට සැඟවිය යුතු නොවන්නේය. බිරිඳක් වීම කිසිදු හිරිහැරයකට ලක්වීමට අවසරයක් නොවිය යුතුය. ඒ අනුව අහිංසකයන්ට නිහඬව දුක් විඳීමට ඉඩ නොදී අපගේ නීතියේ පවතින සීමාවන් ශක්තිමත් කරමින් දූෂිතයන් එහි පවතින හිඩැස් වලින් නිසා යාම වැළැක්විය යුතුය. වින්දිතයන් නරඹන්නන් බවට පමණක් පත් නොවී ලිංගික හිංසනයන්ට එරෙහිව හඬක් නැගීමටත්, කාන්තා අයිතීන් වෙනුවෙන් සටන් කිරීමටත්, මෙම නිහඬ බව බිඳ දැමීමටත් කාලය එළඹෙමින් පවතී.
மௌனத்தைக் கலையுங்கள்!
“உண்மை: பலாத்காரம் உண்மையில் காதலிக்கும் காதலனுக்கும், கணவன் மனைவிக்கும் இடையே நடக்கும்”
பட்டி ஃபியூரிஸ், கண்ணுக்கு தெரியாத பெண்கள்: பாலியல் துஷ்பிரயோகம் பற்றிய உண்மை
21 ஆம் நூற்றாண்டில், திருமணமாகாத தம்பதியினருக்கு இடையே அனுமதியின்றி உடலுறவு கொள்வது “கற்பழிப்பு” என்றும், ஆனால் வாழ்க்கைத் துணைவர்களிடையே பலவந்தமான உடலுறவு கொள்வது ஏன் கற்பழிப்பு இல்லை என்பது நமது சட்ட அமைப்பிலும் நமது சமூகத்திலும் உள்ள ஒரு கருந்துளை ஆகும். R v R (1991) இல், UK நீதிமன்றம் தனது மனைவியை கற்பழித்ததற்காக கணவனை தண்டிக்க முடியாது என்று நம்பும் பழைய பாரம்பரியத்தை ரத்து செய்தது, ஏனெனில் திருமண ஒப்பந்தத்திற்குள் மனைவி தன் கணவனுடன் உடலுறவுக்கு தன்னிச்சையாக மாற்ற முடியாத சம்மதத்தை அளிக்கின்றாள் என கருதப்படுகிறது.
“இப்போதெல்லாம், திருமணத்தின் மூலம், ஒரு மனைவி எல்லா சூழ்நிலைகளிலும் உடலுறவுக்கு தன் சம்மதத்தை தருகின்றாள் எனக் கருத முடியாது.”
லார்ட் ஜஸ்டிஸ்-ஜெனரல், லார்ட் எம்ஸ்லி
எனவே, இந்த நீதித்துறை தீர்ப்பு திருமண பலாத்காரத்தை பாலியல் வன்கொடுமையாக குற்றமாக்கியது. இன்று, பாலுறவுக் குற்றச் சட்டம் 2003ன்படி இங்கிலாந்தில் திருமணக் கற்பழிப்பு ஒரு குற்றமாகும். இந்த இழிவான குற்றத்திற்கு வழங்கப்பட்ட சட்டப் பாதுகாப்பை பல நாடுகள் துடைத்தாலும் கூட, “திருமணம்” என்ற பெயரில் சீனிப்படலத்தை பூசி, இந்தியா மற்றும் இலங்கை உட்பட 30+ நாடுகள் அதன் சட்ட கட்டமைப்பிற்குள் திருமண வன்கொடுமைக்கு எதிராக எந்த வசதியான குரலையும் எழுப்பவில்லை. 1995 ஆம் ஆண்டின் 22 ஆம் இலக்க இலங்கை தண்டனைச் சட்டம் (திருத்தம்) சட்டம், பிரிவு 363 இன் படி, மனைவியின் அனுமதியின்றி கட்டாயமாக உடலுறவு கொள்ளும்போதும், அவர்கள் நீதித்துறை ரீதியாகப் பிரிக்கப்படும்போதும் மட்டுமே திருமண பலாத்காரம் குற்றமாகிறது.
குடும்ப வன்முறை தடுப்புச் சட்டம் எண். 2005 இன் 34, இலங்கையில் திருமண பலாத்காரத்திலிருந்து பெண்களைப் பாதுகாப்பதற்கு வேறு குறிப்பிடத்தக்க ஏற்பாடுகள் எதுவும் இல்லை என்பது கவனத்திற்கொள்ளப்பட வேண்டிய விடயமாகும்.
கோவிட்-19, பெண்களை நான்கு சுவர்களுக்குள் துஷ்பிரயோகம் செய்யும் கணவர்களுடன் வேறு வழியின்றி பாதுகாப்பற்ற நிலையில் சிக்க வைத்துள்ளது. தொற்றுநோய் உடனடியாக குடும்ப வன்முறையை தீவிரப்படுத்தியுள்ளது என்பதை சமீபத்திய புள்ளிவிவரங்கள் நிரூபித்துள்ளன. தெற்காசிய சூழலில் இருப்பதால், இலங்கையின் கலாசார நம்பிக்கைகள் திருமணத்திற்குள் பெண்கள் சட்டப்பூர்வ பாதுகாப்பை அடைவதை தடை செய்துள்ளது. இது இறுதியில் சட்டத்தின் ஆட்சியில் ஓட்டைகளை உருவாக்கியுள்ளது. இந்தியாவுடன் ஒப்பிடும் போது இந்த சமூகத் தடைகள் அதன் உச்சக்கட்ட முனைகளைத் தொடவில்லை என்றாலும், எதிர்மறையான சமூக மனப்பான்மை, குடும்பப் பிரிவினை பற்றிய பயம், மத மற்றும் கலாசார நம்பிக்கைகள், குடும்ப நற்பெயர் சீர்குலைவு ஆகியவை புனித சடங்குகளுக்குள் நடத்தப்படும் கொடூரமான துன்புறுத்தல்களுக்கு எதிராக குரல் எழுப்புவதைத் தடுக்கின்றன. திருமணம்.
திருமண பலாத்காரம் என்பது ஆண்களுக்கு அவர்களின் குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே வழங்கப்பட்ட ஆதிக்க சக்தியின் விளைவாகும். குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே பெண்களிடம் மரியாதை, அன்பு மற்றும் அக்கறை காட்ட ஆண்களுக்குக் கற்றுக் கொடுக்கப்பட்டால், “அவள் தன் கணவனின் சொத்து” என்ற எண்ணம் கண்டிப்பாகக் குறைந்துவிடும்.இந்த உதவி மனப்பான்மையும் பெண்ணியம் மீதான நேர்மறையான அணுகுமுறையும் உலகளவில் கணவன்-மனைவி பாலியல் பலாத்காரங்களின் எண்ணிக்கையை நிச்சயமாகக் குறைக்கும் என்பது நிச்சயம். இந்த சதியில் பாலின சமத்துவம் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. ஒவ்வொரு பெண்ணும் ஆண்களுக்கு சமமான மற்றும் சமமான உரிமைகளைப் பெற்றிருக்க வேண்டும். துரதிர்ஷ்டவசமாக, பாலினம் ரீதியான மூட நம்பிக்கைகள், கட்டாய வயதுக்குட்பட்ட திருமணங்கள் போன்றவை பெண்களை பாலின பாகுபாட்டிற்கு பலியாக்கியுள்ளன.
திருமணம் என்பது பெண்களை கற்பழிக்க ஆண்களுக்கு வழங்கப்படும் சட்ட ரீதியான உரிமை அல்ல. மக்கள் v லிபர்ட்டாவில் (1984), திருமணமாகாத பெண்ணைப் போலவே திருமணமான ஒவ்வொரு பெண்ணுக்கும் தன் உடலின் மீது உரிமை உண்டு என்று தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது. திருமணமானாலும் இல்லாவிட்டாலும், ஒவ்வொரு பெண்ணும் பாலின சமத்துவம், சமூகத்தில் மரியாதை, மத நம்பிக்கைகள் மற்றும் சமூக பழக்கவழக்கங்களின் தடைகளை உடைத்து, தனக்காக குரல் எழுப்புவதற்கான உரிமையை வைத்திருக்க வேண்டும். அவளைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளவும், அவன் விரும்பும் ஆசைகளை நிறைவேற்றவும் அவள் ஒரு ஆணுக்கு ஒப்பந்தம் மூலம் ஒப்படைக்கப்பட்ட சொத்து அல்ல. அவள் கணவனைப் போலவே சம்மதத்தின் அதிகாரத்தையும் கொண்டிருக்க வேண்டும்.
திருமண பலாத்காரத்தால் பாதிக்கப்பட்டவர்களில் பெரும்பாலோர் இந்த வேதனையைத் தாங்கிக்கொள்ள முயல்கின்றனர், இதுவே தங்கள் தலைவிதி என்று தங்கள் மனதை உருவாக்குகிறார்கள். பெரும்பாலான சமூகக் காரணிகள் ஆண்களுக்குச் சாதகமாக இருப்பதால், வீட்டு துஷ்பிரயோகம் செய்பவர்கள் இந்தக் குற்றத்தை நியாயப்படுத்தும் அதிகாரத்தை அனுமதித்துள்ளனர்.
தீர்வுகள் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு ஆறுதல் அளிப்பதாக இருக்கக்கூடாது, அதற்கும் மேலாக அத்தகைய குற்றங்களை அதன் வேரிலிருந்து துண்டிப்பதன் மூலம் அவற்றை முடிவுக்குக் கொண்டுவர வேண்டும். விஷயங்களை இனி விரிப்பின் கீழ் மறைக்கக்கூடாது. மனைவியாக இருப்பது எந்த ஒரு துன்புறுத்தலுக்கும் உள்ளாகிவிடுவதற்கான அங்கீகாரமாக இருக்கக்கூடாது. எனவே, நமது சட்டங்கள், அப்பாவிகள் மௌனமாகத் தவிக்க விடாமல் அதன் எல்லைகளை வலுப்படுத்தி, நமது சட்டக் கட்டமைப்பில் உள்ள இடைவெளிகளில் இருந்து ஊழல்வாதிகள் நழுவுவதைத் தடுக்க வேண்டும். மேலும் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் வெறும் பார்வையாளனாக இல்லாமல் பாலியல் வன்கொடுமை செய்பவர்களுக்கு எதிராகக் குரல் எழுப்புவதற்கும் பெண்களின் பாலியல் உரிமைகளுக்காக சட்ட அதிகாரிகள் போராடுவதற்கும் மௌனம் கலைக்க வேண்டிய தகுந்த நேரமே இது.
Penned by Rtr. Wanasingha Prathapa Wanninayaka Mudiyanselage Marika Gunathilaka
Sinhala Translation by Rtr. J.M.R. Sandeepanee Jayasinghe
Tamil Translation by Rtr. Thivesha Kirubanandan
Rotaract Club of Faculty of Law University of Colombo 