Emergency Regulations & Fundamental Rights.

A state of emergency is a situation of exceptional threat, danger, or disaster in the life of a nation, the existence of which is clear to all, in which the government is given extraordinary powers not permitted during normal times to deal with the threat, including powers to restrict certain fundamental rights. The Sri Lanka Constitution does not provide a formal definition of state of emergency. Instead, the conditions governing the state of emergency are embodied in a separate enactment, called Public Security Ordinance. The president may issue a proclamation of a state of emergency in the interests of public security and the preservation of public order or for the maintenance of supplies and services essential to the life of the community.

Under Article 155 of the Sri Lankan constitution the president is entitled to impose the emergency rule when a necessity arises. Emergency rule may override any law or regulation except the constitution. The sole discretion regarding the enforcement of this rule is vested in the president and this kind of unusual power given to one branch of the government will vitiate the doctrine of separation of powers and consequently the democracy.

Chapter three of the Sri Lankan constitution has explicitly mentioned fundamental rights of the citizens in order to safeguard their rights from execution of authoritarian and dictatorial powers. The chapter three includes, right of freedom of thought, conscience and religion, freedom from torture, right to equality, freedom from arbitrary arrest, detention and punishment and right of access to information etc. The protection of fundamental rights is essential for the enhancement of dignity and the development of individuals and country as well. Fundamental rights and the state of emergency are inextricably linked. Under emergency rule the officials of the government receive unlimited powers.

The Public Security Ordinance enshrines various purposes for which Emergency Regulations may be made. These include provision for the detention of persons, commandeering and acquisition of private property, entry and search, and hearings, appeals and compensation for those affected by the regulations. Other than the power to make Emergency Regulations, the Public Security Ordinance also sets down the special powers of the President during a state of emergency, including calling out the armed forces in aid of the civil power, the procedure for arrest, detention and executive review of detention, and the suspension of certain safeguards for the liberty of the individual in the Code of Criminal Procedure. It is notable that under Public Emergency rule the president’s powers become more expanded.

One of the common arguments is that fundamental rights, granted by the constitution to the public, get subjected to curtailment under a state of Emergency. The constitution also permits such restrictions to take place on fundamental rights through Emergency regulations. The freedom of thought and conscience, freedom from torture and the right to be heard at a fair trial by a competent court but excluding freedom from arbitrary arrest and detention are not subject to any restriction. These rights will remain intact under a state of emergency.

The fundamental rights may be restricted by law in the interests of national security and public order. The right to freedom of expression, assembly, association, movement, occupation, religion, culture and language are the rights which get affected the most. The Constitution does not provide substantive controls on the extent to which these fundamental rights may be restricted. For instance, there is no requirement that the restriction should be proportionate to the harm sought to be established, and then it falls to the goodwill of the executive to act responsibly and courts willingness to enforce the rule of law and fundamental rights. Apart from emergency powers, the government also has recourse to the prevention of Terrorism act. These antiterrorism powers are quite extensive and their use is not subject to the formal requirement of continuous parliamentary approval as in the case of emergency powers.

During the last decades, the Sri Lankan executive has declared Public Emergency rule many times. Although, during those times, there was a serious concern as to whether there was a considerable threat/danger to the national security and public order and its impact on rule of law and fundamental rights. Under the public emergency rule, the state officials receive extraordinary powers and the president is not bound to state the reasonableness of his decision to enforce emergency regulations; these circumstances vitiate the fundamental rights embodied in the constitution.

In Sri Lanka, there is no longer an active conflict to justify the prolongation of the state of emergency. The government has to be mindful when invoking these powers, since the government has a right to ensure that the fundamental rights of the citizens are protected. Consequently, it will reduce the conflicts, enhance the reconciliation, embrace the diversity, better utilization of laws, reduction of violence and will ensure maintenance of law and order in the society.

හදිසි නීති රෙගුලාසි සහ මූලික අයිතිවාසිකම්.

හදිසි තත්වයක් යනු යම් ජාතියකට සුවිශේෂී තර්ජනයක්, අනතුරක් හෝ ව්‍යසනයක් ඇති වන, එහි පැවැත්ම සැමට පැහැදිලි වන, තර්ජනයට මුහුණ දීම සඳහා සාමාන්‍ය කාලවලදී රජයට අවසර නොදෙන සහ අසාමාන්‍ය බලතල ලබා දී ඇති තත්වයකි. ඒ සදහා ඇතැම් මූලික අයිතිවාසිකම් සීමා කිරීමේ බලතල ඇතුළුවත්ව තිබේ. හදිසි තත්ත්වය පිළිබඳ විධිමත් නිර්වචනයක් ශ්‍රී ලංකා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් සපයා නොමැත. ඒ වෙනුවට, හදිසි නීතිය පාලනය කරන කොන්දේසි මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනත නමින් හැඳින්වෙන වෙනම පනතක් තුළ අන්තර්ගත වේ. මහජන ආරක්ෂාව සහ මහජන සාමය ආරක්ෂා කිරීම හෝ ප්‍රජාවගේ ජීවිතයට අත්‍යවශ්‍ය සැපයුම් සහ සේවා පවත්වාගෙන යාම සඳහා ජනාධිපතිවරයා විසින් හදිසි තත්ත්වයක් සදහා ප්‍රකාශයක් නිකුත් කළ හැකිය.

ශ්‍රී ලංකා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 155 වැනි වගන්තිය යටතේ අවශ්‍ය වූ විට හදිසි නීතිය පැනවීමට ජනාධිපතිවරයාට අයිතියක් ඇත. හදිසි නීතියට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව හැර ඕනෑම නීතියක් හෝ රෙගුලාසියක් අභිබවා යාමට හැකියාවක් ඇත. මෙම නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ තනි අභිමතය ජනාධිපතිවරයාට පැවරී ඇති අතර රජයේ එක් ශාඛාවකට මෙවැනි අසාමාන්‍ය බලයක් ලබා දීම බලතල බෙදීමේ මූලධර්මයට හා ඒ අනුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට කැළලක් වනු ඇත.

ශ්‍රී ලංකා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තුන්වන පරිච්ඡේදයේ ඒකාධිපති සහ ඒකාධිපති බලතල ක්‍රියාත්මක කිරීමෙන් පුරවැසියන්ගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා ඔවුන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් පැහැදිලිව සඳහන් කර ඇත. තුන්වන පරිච්ඡේදය තුළ, සිතීමේ නිදහස, හෘදසාක්ෂිය සහ ආගමික නිදහස, වධ හිංසාවලින් ආරක්ෂාවීමේ නිදහස, සමානාත්මතාවයට ඇති අයිතිය, අත්තනෝමතික ලෙස අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් වැලකී සිටීමේ නිදහස, රඳවා තබා ගැනීමෙන් හා දඬුවම් කිරීමෙන් සහ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය යනාදිය ඇතුළත් වේ.

හදිසි අවස්ථා රෙගුලාසි සෑදිය හැකි විවිධ අරමුණු මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනත තුළ ඇතුළත් වේ. පුද්ගලයන් රඳවා තබා ගැනීම, පුද්ගලික දේපළ අණදීම සහ අත්පත් කර ගැනීම, ඇතුළුවීම සහ සෙවීම්, සහ නඩු විභාග, අභියාචනා සහ රෙගුලාසිවලින් පීඩාවට පත් වූවන් සඳහා වන්දි ලබා දීම සඳහා ප්‍රතිපාදන ඇතුළත් වේ. හදිසි අවස්ථා රෙගුලාසි සෑදීමේ බලය හැරුණු විට, මහජන ආරක්ෂක ආඥාපනත මගින් හදිසි අවස්ථාවකදී ජනාධිපතිවරයාගේ විශේෂ බලතල ද නියම කර ඇත. සිවිල් බලය සඳහා සන්නද්ධ හමුදා කැඳවීම, අත්අඩංගුවට ගැනීම, රඳවා තබා ගැනීම සහ විධායක සමාලෝචනය සඳහා වූ ක්‍රියා පටිපාටිය, රඳවා තබා ගැනීම සහ අපරාධ නඩු විධාන සංග්‍රහයේ පුද්ගල නිදහස සඳහා වූ යම් යම් ආරක්‍ෂාවන් අත්හිටුවීම ආදී මහජන හදිසි නීතිය යටතේ ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල වඩාත් පුළුල් වීම කැපී පෙනේ.

පොදු තර්කයක් නම්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් මහජනතාවට ලබා දී ඇති මූලික අයිතිවාසිකම් හදිසි නීතිය යටතේ කප්පාදුවට ලක්වන බවයි. හදිසි නීති රෙගුලාසි හරහා මූලික අයිතිවාසිකම් සම්බන්ධයෙන් එවැනි සීමා කිරීම් සිදු කිරීමට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ද අවසර දී ඇත. සිතීමේ සහ හෘදය සාක්ෂියේ නිදහස, වධ හිංසාවලින් නිදහස් වීම සහ නිසි අධිකරණයක් විසින් සාධාරණ නඩු විභාගයකදී ඇසීමට ඇති අයිතිය නමුත් අත්තනෝමතික ලෙස අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් හා රඳවා තබා ගැනීමෙන් නිදහස් වීම කිසිදු සීමාවකට යටත් නොවේ. හදිසි නීතිය යටතේ මෙම අයිතිවාසිකම් නොවෙනස්ව පවතිනු ඇත.

ජාතික ආරක්ෂාව සහ මහජන සාමය සඳහා මූලික අයිතිවාසිකම් නීතියෙන් සීමා කළ හැකිය. අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ, රැස්වීමේ, ආශ්‍රය කිරීමේ, ගමන් කිරීමේ, රැකියාවේ, ආගමේ, සංස්කෘතියේ සහ භාෂාවේ නිදහස වඩාත්ම බලපාන අයිතිවාසිකම් වේ. මෙම මූලික අයිතිවාසිකම් සීමා කළ හැකි ප්‍රමාණය පිළිබඳව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් සැලකිය යුතු පාලනයක් සපයා නැත. නිදසුනක් වශයෙන්, සීමා කිරීම ස්ථාපිත කිරීමට බලාපොරොත්තු වන හානියට සමානුපාතික විය යුතු බවට අවශ්‍යතාවයක් නොමැති අතර, පසුව එය වගකීමෙන් ක්‍රියා කිරීම විධායකයේ හොඳ හිතට වැටෙන අතර නීතියේ ආධිපත්‍යය සහ මූලික අයිතිවාසිකම් ක්‍රියාත්මක කිරීමට අධිකරණයේ කැමැත්ත ඇත. හදිසි බලතලවලට අමතරව ත්‍රස්තවාදය වැලැක්වීමේ පනතේ පිහිටද රජයට තිබේ. මෙම ත්‍රස්ත විරෝධී බලතල ඉතා පුළුල් වන අතර හදිසි බලතල සම්බන්ධයෙන් මෙන් අඛණ්ඩ පාර්ලිමේන්තු අනුමැතියේ විධිමත් අවශ්‍යතාවයට ඒවා භාවිතයට යටත් නොවේ.

පසුගිය දශක කිහිපය තුළ ශ්‍රී ලංකාවේ විධායකය මහජන හදිසි නීතිය බොහෝ වාරයක් ප්‍රකාශයට පත් කර ඇත. ජාතික ආරක්ෂාවට සහ මහජන සාමයට සහ නීතියේ ආධිපත්‍යයට සහ මූලික අයිතිවාසිකම් කෙරෙහි එහි බලපෑමට සැලකිය යුතු තර්ජනයක්/අනතුරක් තිබේද යන්න පිළිබඳව එම කාල වකවානුව තුළ බරපතළ කනස්සල්ලක් පැවැතිණි. මහජන හදිසි නීතිය යටතේ, රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට අසාමාන්‍ය බලතල ලැබෙන අතර, හදිසි අවස්ථා රෙගුලාසි ක්‍රියාත්මක කිරීමට ගත් තීරණයේ සාධාරණත්වය ප්‍රකාශ කිරීමට ජනාධිපතිවරයා බැඳී නොසිටින අතර, මෙම තත්වයන් ව්‍යවස්ථාවේ අන්තර්ගත මූලික අයිතිවාසිකම්වලට හානි කළේය.

හදිසි නීතිය දීර්ඝ කිරීම සාධාරණීකරණය කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවේ තවදුරටත් ක්‍රියාකාරී ගැටුමක් නොමැත. පුරවැසියන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කිරීම සහතික කිරීමට රජයට අයිතියක් ඇති බැවින් මෙම බලතල ඉල්ලා සිටීමේදී රජය කල්පනාකාරී විය යුතුය. එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන්, ගැටුම් අවම කිරීම, සංහිඳියාව වැඩිදියුණු කිරීම, විවිධත්වය වැළඳ ගැනීම, නීති වඩා හොඳින් භාවිතා කිරීම, ප්‍රචණ්ඩත්වය අවම කිරීම සහ සමාජයේ නීතිය හා සාමය ආරක්ෂා කිරීම සහතික කරනු ඇත.

அவசரகால விதிகள் மற்றும் அடிப்படை உரிமைகள்.

அவசரகால நிலை என்பது ஒரு தேசத்தின் வாழ்க்கையில் விதிவிலக்கான அச்சுறுத்தல், ஆபத்து அல்லது பேரழிவு ஏற்படும் சூழ்நிலையாகும், இதன் இருப்பு அனைவருக்கும் தெளிவாக உள்ளது, இதில் அச்சுறுத்தலைச் சமாளிக்க சாதாரண காலங்களில் அனுமதிக்கப்படாத அசாதாரண அதிகாரங்கள் அரசாங்கத்திற்கு வழங்கப்படுகின்றன. சில அடிப்படை உரிமைகளை கட்டுப்படுத்தும் அதிகாரங்கள் உட்பட. இலங்கை அரசியலமைப்பு அவசரகால நிலைமைக்கு முறையான வரையறையை வழங்கவில்லை. அதற்கு பதிலாக, அவசரகால நிலையை நிர்வகிக்கும் நிபந்தனைகள் பொது பாதுகாப்பு ஆணை எனப்படும் ஒரு தனி சட்டத்தில் பொதிந்துள்ளன. பொது பாதுகாப்பு மற்றும் பொது ஒழுங்கைப் பாதுகாப்பதற்காக அல்லது சமூகத்தின் வாழ்க்கைக்கு அத்தியாவசியமான பொருட்கள் மற்றும் சேவைகளை பராமரிப்பதற்காக ஜனாதிபதி அவசரகால பிரகடனத்தை வெளியிடலாம்.

இலங்கை அரசியலமைப்பின் 155வது பிரிவின் கீழ் அவசரகாலச் சட்டத்தை அவசரகாலச் சட்டத்தை விதிக்க ஜனாதிபதிக்கு உரிமையுண்டு. அவசரகால விதியானது அரசியலமைப்பைத் தவிர எந்தச் சட்டம் அல்லது ஒழுங்குமுறையையும் மீறலாம். இந்த விதியை அமுல்படுத்துவது தொடர்பான தனியுரிமை ஜனாதிபதிக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது, அரசாங்கத்தின் ஒரு பிரிவிற்கு வழங்கப்படும் இத்தகைய அசாதாரண அதிகாரம் அதிகாரப் பிரிப்புக் கோட்பாட்டையும் அதன் விளைவாக ஜனநாயகத்தையும் சீர்குலைக்கும்.

சர்வாதிகார மற்றும் சர்வாதிகார அதிகாரங்களை நிறைவேற்றுவதில் இருந்து அவர்களின் உரிமைகளைப் பாதுகாப்பதற்காக இலங்கை அரசியலமைப்பின் மூன்றாம் அத்தியாயம் பிரஜைகளின் அடிப்படை உரிமைகளை வெளிப்படையாகக் குறிப்பிட்டுள்ளது. அத்தியாயம் மூன்று, சிந்தனை சுதந்திரம், மனசாட்சி மற்றும் மதம், சித்திரவதையில் இருந்து சுதந்திரம், சமத்துவம் உரிமை, தன்னிச்சையான கைது சுதந்திரம், தடுப்பு மற்றும் தண்டனை மற்றும் தகவல் அணுகும் உரிமை போன்றவற்றை உள்ளடக்கியது. கௌரவம் மற்றும் தனிநபர்கள் மற்றும் நாட்டின் வளர்ச்சி. அடிப்படை உரிமைகள் மற்றும் அவசரகால நிலை ஆகியவை பிரிக்க முடியாத வகையில் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. அவசரகாலச் சட்டத்தின் கீழ் அரசாங்கத்தின் அதிகாரிகள் வரம்பற்ற அதிகாரங்களைப் பெறுகின்றனர்.

அவசரகாலச் சட்டங்கள் உருவாக்கப்படக்கூடிய பல்வேறு நோக்கங்களுக்காகப் பொதுப் பாதுகாப்பு ஆணைச் சட்டம் குறிப்பிடுகிறது. நபர்களை தடுத்து வைப்பது, தனிச் சொத்துக்களை கட்டளையிடுதல் மற்றும் கையகப்படுத்துதல், நுழைவு மற்றும் தேடுதல் மற்றும் விசாரணைகள், முறையீடுகள் மற்றும் விதிமுறைகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு இழப்பீடு வழங்குதல் ஆகியவை இதில் அடங்கும். அவசரகாலச் சட்டங்களை உருவாக்கும் அதிகாரத்தைத் தவிர, அவசரகாலச் சட்டத்தின் போது, சிவில் அதிகாரத்திற்கு ஆயுதப் படைகளை அழைப்பது, கைது செய்வதற்கான நடைமுறை, தடுப்புக்காவல் மற்றும் நிர்வாக மறுபரிசீலனை உள்ளிட்டவை உட்பட, ஜனாதிபதியின் சிறப்பு அதிகாரங்களையும் பொதுப் பாதுகாப்பு ஆணை நிர்ணயம் செய்கிறது. தடுப்புக்காவல், மற்றும் குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தில் தனிநபரின் சுதந்திரத்திற்கான சில பாதுகாப்புகளை நிறுத்தி வைத்தல். பொது அவசரகால ஆட்சியின் கீழ் ஜனாதிபதியின் அதிகாரங்கள் மேலும் விரிவடைந்துள்ளமை குறிப்பிடத்தக்கது.

பொது வாதங்களில் ஒன்று, அரசியலமைப்பின் மூலம் பொதுமக்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அடிப்படை உரிமைகள் அவசரகாலச் சட்டத்தின் கீழ் குறைக்கப்படும். அவசரகாலச் சட்டங்கள் மூலம் அடிப்படை உரிமைகள் மீதான இத்தகைய கட்டுப்பாடுகளை அரசியலமைப்பு அனுமதிக்கிறது. சிந்தனை மற்றும் மனசாட்சியின் சுதந்திரம், சித்திரவதையில் இருந்து சுதந்திரம் மற்றும் தகுதிவாய்ந்த நீதிமன்றத்தால் நியாயமான விசாரணையில் கேட்கும் உரிமை, ஆனால் தன்னிச்சையான கைது மற்றும் காவலில் இருந்து சுதந்திரம் ஆகியவற்றைத் தவிர்த்தல் எந்த தடைக்கும் உட்பட்டது அல்ல. அவசரகாலச் சட்டத்தின் கீழ் இந்த உரிமைகள் அப்படியே இருக்கும்.

தேசிய பாதுகாப்பு மற்றும் பொது ஒழுங்கின் நலன்களுக்காக அடிப்படை உரிமைகள் சட்டத்தால் கட்டுப்படுத்தப்படலாம். கருத்துச் சுதந்திரம், ஒன்றுகூடல், சங்கம், இயக்கம், தொழில், மதம், கலாச்சாரம் மற்றும் மொழி உரிமைகள் மிகவும் பாதிக்கப்படும் உரிமைகள். இந்த அடிப்படை உரிமைகள் எந்த அளவிற்கு கட்டுப்படுத்தப்படலாம் என்பதற்கு அரசியலமைப்பு கணிசமான கட்டுப்பாடுகளை வழங்கவில்லை. உதாரணமாக, கட்டுப்பாடு நிறுவப்பட விரும்பும் தீங்குக்கு விகிதாசாரமாக இருக்க வேண்டும் என்று எந்தத் தேவையும் இல்லை, பின்னர் பொறுப்புடன் செயல்படுவது நிர்வாகத்தின் நல்லெண்ணத்திற்கும், சட்டத்தின் ஆட்சி மற்றும் அடிப்படை உரிமைகளை அமல்படுத்துவதற்கு நீதிமன்றத்தின் விருப்பத்திற்கும் விழும். அவசரகால அதிகாரங்களைத் தவிர, பயங்கரவாதத் தடுப்புச் சட்டத்தையும் அரசாங்கம் நாடியுள்ளது. இந்த பயங்கரவாத எதிர்ப்பு அதிகாரங்கள் மிகவும் விரிவானவை மற்றும் அவற்றின் பயன்பாடு அவசரகால அதிகாரங்களைப் போலவே தொடர்ச்சியான பாராளுமன்ற அனுமதியின் முறையான தேவைக்கு உட்பட்டது அல்ல.

Penned by Rtr. Sumidu Ramanayaka